Sylwestrowe wietrzenie Miluni

 Wykorzystaliśmy piękną pogodą w końcówce roku i w sylwestrowe popołudnie daliśmy wyciągnąć się Mili na Spacer. W domu w ogóle się tego słowa nie wymawia. Jest na liście słów zakazanych. Bo Mila na dżwięk słowa " spacer" ( nawet wypowiedzianego najcichszym szeptem), zrywa się, gdziekolwiek by nie pochrapywała i natychmiast jest zwarta i gotowa. Jej gotowość objawia się szczekaniem, popiskiwaniem, kręceniem się drapaniem. Jako ostateczność stosuje metodę najgorszą. Siada przed człowiekiem, patrzy się wielkimi gałami, wali ogonem o podłogę i jednocześnie jęczy. To bardzo niecny sposób, bo człowiek ma natychmiastowe wyrzuty sumienia, że jest okrutnikiem męczącym psa brakiem wybiegiwania, zbiera się, ubiera i idzie.
Tak więc słowo na "S" u nas nie istnieje. Na razie możemy mówić " s-ka", ale pomału zaczyna kumać, więc trzeba będzie szyfr zmienić...
Ale tym razem to ja byłam siłą sprawczą s-ki.. Wojtek wypatrzył przez okno drapola lecącego nad polami. Padło podejrzenie na orła. Tylko nie wiedział który - bielik, poniekąd stały rezydent, bo często je u nas widujemy, czy orzeł przedni, który od kilku sezonów bywa w naszej okolicy. Szybko narzuciłam kurtkę i wyleciałam na zewnątrz zobaczyć co tam po naszym niebie lata. Nic już nie latało, ale światło i powietrze były boskie. Wyciągnęłam więc resztę towarzystwa. A było tak:
Widok za rzekę:

Sarny na polu:

Mila i konie u sąsiada ( sąsiad ma absolutny odjazd na punkcie swoich koni:-))

Dawna droga - teraz korzystają z niej sarny, a w wierzbach można wypatrzyć sowę uszatą:-))

Słońce zachodzi, pora wracać...

Ostatni rzut oka na Siedlisko

 I na rzekę...