7 styczeń - środa

Plan

dzień jak co dzień. Asia zadeklarowała że to ona odwiezie Ewę do szkoły, potem odbiór naprawionego dekodera, zmiana umowy w Plusie, wydrukowanie zdjęć dla sąsiada i takie tam.

Rzeczywistość

Jeszcze przez sen podświadomość odbierała sygnały z zewnątrz i niestety, jak to potem się okazało, błędnie zinterpretowała je jako odwilż. To co miało być kapiącymi kropelkami wody okazało się zacinającym gniewnie grysikiem śniegu.
Ze snu wyrwało mnie :
- O Matko Boska ! Zobacz jaka mamy temperaturę w pokoju !
Okazało się , że mamy 5 st C. Co jak co, ale to jest rekord. Zaczęło się od 20 st C , potem z niechęcią uznaliśmy że i w temperaturze 18 st. C da się przeżyć. A potem już poszłooooo. Nie obroniliśmy 15 st. C - co więcej uznaliśmy że da się wytrzymać, że to nawet zdrowo, że hartuje. Jednak od 2 dni z najwyższym trudem broniliśmy 10 st. C. Całe szczęście , że reszta domu jest ciepła. Ciocia i Ewa smażą się w 17 – 20 st C.
Cóż, nie pozostało nic innego jak pośpiesznie wciągnąć kilka warstw ubrań i iść po węgiel do stodoły.
-A może, skoro już jesteś ubrany, to ty pojechałbyś z Ewą?
Pojechałem. Ale nie dalej niż 500 metrów. Tyle wystarczyło żeby zakopać się prawie po klamki w śniegu. Cóż było robić - przyszło wrócić do domu po łopatę ( od dzisiaj będzie stałym wyposażeniem auta). Łatwo się pisze „ wrócić do domu po łopatę” . W sumie kilometr w zimnym, porywistym wietrze zapadając się co krok powyżej kolan, a co kilkanaście metrów po pas. Jedyna korzyść, że Ewa tym spacerem za jednym zamachem odbębniła kilka opuszczonych zajęć W-F u w szkole. Po powrocie do auta okazało się, że wiatr nawiał kolejne 20 cm śniegu. Jeszcze kilka godzin i jeepa trzeba by było szukać tak jak ofiar lawin w górach. Po trzech godzinach szuflowania śniegu pojawiła się perspektywa odkopania auta w ciągu następnych 2 godzin. Niestety, Asia odebrała mi satysfakcję z samodzielnego wydobycia się z opresji, załatwiając w gminie traktor z pługiem. Problem jedynie w tym, że Pan Odśnieżacz nie jest w stanie zorientować się gdzie jest nasza Droga Gminna.
- Musisz iść na mostek we wsi i ON tam będzie czekał.
No to idę. Kolejne 800 metrów ... tak, tak : „w zimnym , porywistym wietrze zapadając się co krok powyżej kolan a co kilkanaście metrów po pas”. Pana Odśnieżacza niestety na mostku nie było i trzeba było czekać na niego godzinę. Gdyby nie piiip mróz, piiip śnieg i piiip wiatr byłoby nawet, piiiip, romantycznie.
W końcu przyjechał. Dalej poszło jak z płatka. Odkopaliśmy jeepa, uczyniliśmy Drogę Gminną względnie przejezdną. Pan Odśnieżacz potwierdził nasze głębokie przekonanie, że mamy najgorszą drogę gminną w gminie. Następnym razem jak będzie u nas odśnieżał poprosimy żeby dał nam to na piśmie.