Święto wszystkich kotów

Z okazji Światowego Dnia Kota dzisiaj będzie baaardzo po kociemu. Jeśli chodzi o miłość do kociego gatunku jestem – jakby to powiedzieć – obciążona dziedzicznie. Wielkim kociolubem był mój dziadek. Chłopisko na schwał – blisko 190 cm wzrostu, postury potężnej i równie wielkiego serca. Czarny Bob codziennie odprowadzał Go do pracy, a kocięta domowej Puni lubił wkładać sobie za koszulę. Widok kociej główki pojawiajacej się nagle z rękawa dziadkowej, kraciastej koszuli to jedno z najwcześniejszych wspomnień mojego dzieciństwa. Nie dziwi więc chyba fakt, że koty są w moim ( naszym ) życiu bardzo ważne. Wojtek co prawda od czasu do czasu zgłasza nieśmiałe votum separatum, ale zostaje bezwarunkowo przegłosowany przez resztę rodziny. W efekcie mieszka z nami na stałe kotów dziesięć, a czasami ich liczba znacząco się powiększa o kocie znajdki, małe kuleczki nieszczęścia, które trzeba do życia przywrócić i znaleźć im naprawdę dobre domy. Przyznam się, że przez nasz dom przewinęła się już ponad setka kotów różnego wieku, barwy i autoramentu. ( Po setnym przestałam już liczyć...) W swej dobroci oszczędzę Wam oglądania zdjęć i czytania historii wszystkich naszych tymczasików. Muszę jednak choć wspomnieć o tych, które na zawsze zostaną w naszych sercach i pamięci. Do dziś potrafię łezkę uronić oglądając zdjęcia Burmskiej. Była to kicia znaleziona przez nas pod silnikiem samochodu sąsiada w Gdańsku – Wrzeszczu. Czarna, wyliniała, zapchlona. Prawdziwe kocie nieszczęście. Po kilku dniach do złudzenia zaczęła przypominać kocię rasy burmskiej. Moja trójkolorowa Jo, która z natury jest tzw. purchawką i za maluchami nie przepada w tym przypadku zapałała do małej iście macierzyńskim uczuciem. Myła ją, tuliła, spały razem. Po prostu została przybraną mamusią. Pozostałe kocie cioteczki również zaakceptowały maleństwo i tak Ciotka Ziuta uczyła Burmską bawić się papierkiem, a Ciocia Nora wdrapywać się na rozmaite zwyżki. Gdy przyszedł czas rozstania płakałyśmy obie z Ewą. Wiemy, że nasza wychowanka ma świetny dom. Mieszka w Warszawie z fantastyczną rodziną, ale gdy spojrzeć na zdjęcie przytulonych kotów – wzruszenie nas ściska i tęskno się robi ogromnie. Równie mocno zapadły nam w serce Sznurki, których historię opisał Ryś na swoim blogu. To było prawdziwe wyzwanie. Wykarmiłyśmy kocięta, który miały zaledwie tydzień, gdy do nas trafiły, a zdjęcie Juniora z flachą w pyszczku nadal nas rozczula. Był jeszcze Agatek – wielka miłość Ewy, który zamieszkał u pewnej miłej pani w Lęborku, był Guć podrzucony nam na wychowanie przez naszego weterynarza, był Kropek uratowany cudem, z lekko zamglonym oczkiem, o cudownie ufnym i rozmruczanym charakterze, w którym od pierwszego spojrzenia zakochała się pewna pani z Gdańska. Każdy z naszych kotów był inny i każdy cudowny. Z nami zostały na dobre i na złe te:

Mój Ryszard - kot piszący własnego bloga o wszystkich sprawach nurtujacych koty.

Ciocia Jo, która na wsi z piecucha przeistoczyła się w łowczynię!

Tu ze swoją przybraną córeczką Burmską

Tosia oswajała się niemal pół roku. Gdy w końcu przyszła i sama położyła mi się na kolanach mrucząc rozgłośnie - byłam jak to się mówi ugotowana. I tak Tosia została z nami...

Ziutka wygrzewająca swoją szczupłą osobę na dekoderze ( ulubione miejsce! )

A tutaj Ziutka z Norką - papużki nierozłączki!


A to już osobiste koty mojej Mamy ( mówiłam, że jestem dziedzicznie obciążona!) Rudy "mutant" to Filip. Waży 11 kilo i zapewniam, że każdy kilogram to mięśnie. Filipek uważa, że nadal jest małym kotkiem... Mama znalazła go, gdy był maleńką, pomarańczową kuleczką. Jak wszystkie podwórkowe kociaki wymagał leczenia, miał przepuklinę, odgryziony kawałek ogonka. Ogólnie dramat. Teraz jak widać kot nad koty!
Julian - przezabawny kot w kropki jest rodzonym bratem naszej czarnej Norki. Charaktery mają tipez-topez takie same. Oboje to spokojni melancholicy.

Tu Filip w całej okazałości:

Najstarsza z maminych dziewczynek - Agatka. Uratowana przez naszego weterynarza. Jest niezwykle spokojną, cichutką i przymilną kotką.

Druga kotka Mamy - Zuza. Ona dla odmiany to charrrakterrrek. Jak wszystkie trikolorki, zresztą!

I najmłodsza z domowych panienek - Bazylia. Jej historię również szczegółowo opisał w Pamiętniku Burego Kota Ryś. Dość powiedzieć, że Bazylia była naszym " dzieckiem małym, doskonałym..."

I w dzieciństwie:


I jeszcze Was pokatuję.
Norka II - nie jest to nasza Nora. Trafiła do nas z Gdańska, z wrzeszczańskiego podwórka razem z rodzeństwem.Wszystkie po odchowaniu i opanowaniu kociej etykiety znalazły swoje rodzinki w Elblągu.

Jej braciszek Agat - ulubieniec naszej Ewy.

I na koniec dwa z zeszłorocznych naszych słoneczek:
Guć oraz Majeczka ( obydwa podrzucone nam na wychowanie przez zaprzyjaźnionego weterynarza.) Czyż to nie jest sama słodycz?
Guć

Maja


A wszystkie kocie historie kocioluby znajdą TUTAJ