Zwierzątko Cioci

Parę dni temu Ciocia wyszła ze swojego pokoju z dziwnym błyskiem w oku – Wiecie co, ja chyba mam szczura w pokoju – zakomunikowała nam z zadziwiającym spokojem. Popatrzeliśmy po sobie z lekkim popłochem. Ja rozumiem, że mysz w wiejskim, drewnianym domu to zasadniczo nic dziwnego. Ja nawet lubię myszy ( zwłaszcza polne, bo nie zostawiają po sobie zapaszku ). Ale szczur to zupełnie inna para kaloszy. Jest hmmm – całkiem duży, podejrzanie ineteligentny I generalnie nie cieszy się dobrą sławą. Postanowiliśmy postawić żywołapkę. Bo jednakowoż mordować zwierzątka nie zamierzaliśmy. Ciocia przygotowała posiłek godny króla szczurów I umieściła go w żywołapce. Minął dzień. Szczur się rzecz jasna nie złapał. Żarcie zniknęło, a Ciocia podejrzanie mało narzekała na nowego sublokatora. W końcu się wydało... Ciocia wychodzi od siebie I mówi: - ten szczur to takie ładne zwierzątko jest. Jak on ślicznie wygląda kiedy wyjada chrupki Bazylii ( znaczy się ciocinej kotki ). Bierze chrupkę w łapki, podnosi do pyszczka I tak zabawnie rusza wąsikami jak je! A jak długo wodę pił! - Ciocia była ewidentnie zachwycona! Wojtek miał zgrozę w oczach. - Jezu, ciocia chyba chce go oswoić... wyszeptał. A co będzie jak on całą rodzinę przyprowadzi? - Wiesz, może to taki stary szczurzy samiec, samotnik. Jak taki będzie w domu to już inny nie przyjdzie. - Starałam się go jakoś pocieszyć – z marnym skutkiem zresztą, bo Wojtek już w wyobraźni widział jak ciocia nasza piastuje małe szczurzęta...
Nastepnego ranka Ciocia przyprawiła mnie o kolejny wstrząs: - czy takiego oswojonego szczura można odrobaczyć I zaszczepić? - Pyta. Kubek, który własnie myłam roztrzaskał się w drobny mak... zatchnęło mnie na moment. - Wiesz ciociu, wydaje mi się, że można. Tylko jaki weterynarz by się tego podjął – usiłowałam jakos wybrnąć. - No ten wasz Marcin w Gdańsku. Przecież zawsze mówiłaś, że on wszystkim zwierzętom pomaga... - Ciocia jak widać całą sprawę miała dokładnie przemyślaną. I tak minęło pare dni. Ciocia się zachwycała swoim nowym zwierzątkiem, które coraz śmielej wyłaziło spod szafek, a my obmyślaliśmy sposób dyskretnej eksmisji ciocinego ulubieńca lub ( opcjonalnie ) dostępności ewentualnych szczepień.
Aż tu nagle, wczoraj drzwi cioci pokoju otwierają się z impetem, a ciocia z okrzykiem : dwa! Są dwa! Zrób coś! - Biegnie w moim kierunku. Cóż było robić. Dwa szczry zazwyczaj oznaczają parę. A para szczurów to w najbliższej przyszłości całkiem pokaźne stadko... Ustaliliśmy z Wojtkiem plan batalii. Odsuwamy wszystkie meble od ścian I sprawdzamy, którędy zarazy wlazły. A potem staramy się je z powrotem do dziury zagonić. Łatwiej zaplanować niż zrobić. Po pierwsze meble są pioruńsko ciężkie. Po drugie ciocia miała w nich mnóstwo rzeczy. Po trzecie szczury bynajmniej nie miały ochoty się wynosić. Jeden znalazł szparę przy rurze centralnego ogrzewania I prysnął do pokoju mamy. Przeniosłam się zatem do mamci podejmując walkę z najeźdźcą tam. Wydając gromkie okrzyki I hurgocząc okrutnie kijem od miotły przegoniłyśmy go z powrotem do cioci, gdzie biedak schronił się w szufladzie. Ha! Teraz to pikuś! Zatkaliśmy szpary szuflady I wytachaliśmy mebel na zewnątrz. Po otwarciu biedny, zestresowany szczur czmychnął ile sił w małych łapkach!
Został jeszcze jeden.... Tu pomocna okazała się Bazylia. Szczur bawił się ze mną w berka. Albo w chowanego. Ja hałasuję pod kanapą, to on śmiga do kąta pokoju, Wojtek próbuje go łapać, a on z powrotem pod kanapę. Postanowiliśmy wykończyć go psychicznie. Hałasowaliśmy jednocześnie. Szczur wypadł z kąta, wdrapał się na deseczkę pod ławą I zastygł. Zwisał mu tylko ogon. Po cichutku, na paluszkach podkradłam się do zwierza od tyłu I cap go za ogon. Ale skubaniec uciekł. Metoda jednak okazała się dobra. - A może on ucieknie przez otwarte okno? - Zasugerował Wojtek. Fakt. To się może udać... Szczur rozpaskudzony ciepłem w cioci pokoju nie kwapił się jednak do wyjścia na mróz. Trzeba było wziąć go sposobem. Podczas następnej przebieżki wzdłuż ściany rzuciłam się na niego szczupakiem trzymając w rękach koc. Udało się! Udało! Wyrzuciliśmy łobuza przez okno I ze spokojem sumienia mogliśmy przystąpić do sprzątania labiryntu mebli... Nie wiem jednak, czy zwycięstwo nie było chwilowe, bo słychać skubańca pod podłogą...

Poddaję się! Poddaję!



Ilustracje do dzisiejszego posta są autorstwa mojej Przyjaciółki Joli Magnuszewskiej, której jeszcze raz baaardzo dziękuję! A więcej prac Joli : Tutaj. Stronka jeszcze w robocie, ale część prac już jest, a do niedzieli powinna być gotowa całość( jak moja córka najjedyńsza ją skończy...)