Kurczak z dochówki i kuchnia malowana, czyli lekarstwa na depresję

Miałam ostatnio lekkiego doła. Nie jakaś tam masakryczna depresja, ale takie zimowe smuteczki mnie dopadły. Trzeba było coś na to poradzić. A jakie są lekarstwa na depresję?
Ja znam kilka. Najlepszym znanym mi antidotum na wszelkie chandry są małe kotki. Ale jakoś żaden mały, mruczący antydepresant na tymczas się nie trafił... Trzeba więc było radzić sobie inaczej. Pozostały mi dwa sposoby. Pierwszy – sprawdzony wielokrotnie czyli gotowanie i ( lub ) pieczenie różnych pyszności. Drugi to prace fizyczne prowadzące do opadnięcia rączek i nóżek ze zmęczenia ale zostawiające wyraźny, wizualny efekt. Biorąc pod uwagę, że moje smuteczki przybrały wielkość wprost proporcjonalną do ilości chmur na niebie – zdecydowałam się zastosować oba. Jako, że kuchnia w stanie remontowym nie za bardzo nadawała się do eksperymentów kulinarnych postanowiłam zastosować sposób Ani z niewielkiej miejscowości Wokiele tuż pod naszą rosyjską granicą i upiec kurczaka w dochówce pieca ( opcjonalnie w duchówce w zależności od regionu Polski ). Na zewnątrz mróz trzaskał siarczysty, od zielonych kafli biło spokojne ciepło a ja przygotowałam kurczaka z warzywami. Do brytfanki wrzucamy to, co akurat mamy pod ręką: cebulę, czosnek, marchewkę, pora ( upieczony mi akurat nie podchodzi, ale daje piękny aromat ), paprykę i co tam kto lubi. No i oczywiście kurczaka. Ja dodaję jeszcze gałązkę tymianku cytrynowego i cząber. Do tego trochę masełka i wstawiamy całość do nagrzanej pięknie dochówki. Zamykamy szczelnie pozostawiając pieczyste na dwie, trzy godziny. I oddajemy się innym zajęciom, bo kurczak w dochówce się nie przypala...
My zabraliśmy się w tym czasie za kuchnię. W części, która w naszym domu była kiedyś tak zwaną czarną kuchnią – czyli jakby wnętrzem komina – odsłoniliśmy wcześniej kolebkowe sklepienie z czerwonej cegły. Teraz Wojtek cegłę pięknie wyczyścił i zakonserwował. Ale ściany straszyły nadal gołym tynkiem. Nabywałam zatem pigment i białą farbę i rozpoczęłam eksprymenty kolorystyczne. Malowaliśmy trzy razy, aż do uzyskania gołębio-szarego efektu. Belka, która kiedyś oddzielała pomieszczenie czarnej kuchni otrzymała kolor stalowy. Szafki po lewej stronie to moja ulubiona IKEA z szarym blatem i stalowymi dodatkami. Po prawej stanął odratowany przeze mnie kilka lat temu stolik, tymczasowa lodówka ( docelowo będzie duża, stalowa ) oraz pojemnik zasobowy na psią karmę wykonany własnoręcznie przez Maćka z Innej Bajki. Brak jeszcze kuchenki ( za moment przybędzie) i kafli na podłodze, ale to musi poczekać – najważniejsze jest jednakowoż ocieplenie i izolacja całego budynku...
Powiem Wam, że i tak od razu mi lepiej. Deprecha ustąpiła jak ręką odjął.
A propos czarnej kuchni – jak się okazało nasz dom powstawał na granicy dwóch sposobów budowania – było to około roku 1880 ( w piwnicy na stalowej belce jest data 1878 r. ) W budownictwie wiejskim odchodzono wówczas od budowania kominów – wędzarni - tzw.bab żuławskich, oraz od czarnej kuchni, czyli pomieszczenia z paleniskiem umieszczonego wewnątrz tegoż komina. U nas jest jeszcze komin – wędzarnia, ale czarna kuchnia od razu została otwarta na drugą część pomieszczenia ( w tym czasie modne były przebudowy, w których czarne kuchnie otwierano ). A w konstrukcji budynku zastosowano już belki i wsporniki stalowe – również w miejscu, gdzie kończył się komin. No i u nas nie było nigdy kuchni kaflowej – tylko coś jakby obudowana westfalka. Ot taka „ nowinka techniczna” na koniec XIX wieku...

Kurak podany z chlebem własnego wypieku to po prostu niebo w gębie



Prawa strona kuchni



Widok ogólny ( zdjęcie trochę ciemne, ale u nas słońca niet. Jak przyświeci to cyknę jeszcze raz i podmienię...



Na stoliku, którego Wojtek nie chciał zabrać z babcinego strychu, mówiąc, że z tego rozwalającego się rupiecia nic się nie da zrobić - stoi mleko PROSTO OD KROWY. Przyznaję, że smak ma niebywały. Zobaczymy jaka będzie śmietana...?



Antydepresyjne zdjęcia w kuchni - lawendowe pole i wieczorny Bałtyk





Ale generalnie zimą też może być pięknie, prawda?