Przedmioty z duszą i sprawność hydraulika

Chciałabym Wam dzisiaj pokazać nasze skarby. A przynajmniej ich część. I tym razem nie będą to skarby mruczące ani szczekające:-))) Będą to przedmioty, które mają duszę i swoją historię.
Krzyż z gipsowym Jezuskiem znaleźliśmy kiedyś w zrujnowanej kapliczce w starym siedlisku na Warmii, strawionym przez ogień. Na wzgórzu za ruinami domu były pozostałości kapliczki. Porozwalane cegły i...wykuty otwór. Ewidentnie ktoś tam czegoś szukał. A wokół porozrzucane fragmenty krzyża i Jezuska. Widać nie dane Mu było ustrzec ani domu, ani tego, co za Jego wizerunkiem było ukryte. Ale nie godzi się przecież zostawić Pana Jezuska w takim stanie na zatracenie! Pozbieraliśmy co się dało. W domu wszystkie zachowane fragmenty oczyściłam, posklejałam, a ksiądz, chodzący po kolędzie ponownie krzyż poświęcił. I jest. I strzeże nas od złego.
A ten kredens stał u mojej Babci.



A tak wyglądał przed ukończeniem prac, po czyszczeniu:-)))



Nie wiem skąd pochodzi, ale z rodzinnych opowieści wynika, że w rodzinie drugiego męża mojej Babci był od zawsze. Pokryty był niezliczoną ilością warstw różnych farb i mazideł. Ostatnia była mieszanką wapna i niebieskiego barwnika. Dlatego dostał taki, a nie inny kolor. Kiedy przywiozłam go do warsztatu zaprzyjaźnionego stolarza, u którego spokojnie mogłam zająć się czyszczeniem i renowacją ( a było to jeszcze w Gdańsku ) - Pan Stanisław, przyzwyczajony poniekąd do moich nieco ekscentrycznych poczynań, zakrzyknął ze zgrozą: - Matko Boska, redaktorka, a coś ty nam tu przywiozła! Toż to rupieć jest!. - Panie Stanisławie – odparłam mu na to – oczyścimy, dorobimy mu nóżki, pomalujemy i jeszcze pan zobaczy! Pan Stanisław nadal powątpiewał, ale do prac się przyłączył. Zużyliśmy trzy opalarki, niezliczone puszki scansolu i mnóstwo papieru ściernego. Ale efekt wart był chyba włożonej pracy! Kredens ma wyrytą na plecach datę – 1828 rok. Stary jest, prawda? Do kompletu dorobiłam mu szafeczkę – też z domu mojej Ś.P. Babci. Teraz trzymam w niej ususzone przez siebie zioła, mieszanki przyprawowe, aromatyzowane oliwy i octy. Jest więc prawdziwą domową apteczką. Tak jak to drzewiej bywało:-)))

Szafeczka



I jeszcze kufer:



Znaleziony na jednym z wrzeszczańskich śmietników. Pierwotnie był obity skórą, która z biegiem lat zmurszała i odpadała płatami. Dna nie było wcale.W środku, pod równie zmurszałą podbitką miał karteczkę z datą produkcji: 1936 rok i adresem zakładu na Chmielnej w Warszawie...Po oczyszczeniu ( okucia są oryginalne ) został zawoskowany, otrzymał nowe denko i kółeczka, w środku obiłam go płótnem i teraz trzymam w nim zapasową pościel


Poza tym u nas po staremu. No – prawie. Mila ma cieczkę, Niuś cierpi okrutnie. Jedno wyje po jednej stronie zamkniętych drzwi, a drugie po...drugiej. Jeszcze kilka dni, ale i tak boję się, że do reszty oszaleję!
I zdobyłam sprawność hydraulika! Pękła nam wylewka w kuchennym kranie ( po trzech latach użytkowania, a IKEA twierdzi, że powinna i 10 wytrzymać... ). Wojtka jak wiadomo nie ma – Mama wyszukała w swoich szpargałach zapasową wylewkę. Odkręciłam starą, włożyłam oryginalne uszczelki i przykręciła. Cieknie, kurdeczka! Odkręciłam jeszcze raz, odgrzebałam w czeluściach szuflad dodatkową, płaską uszczelkę i przykręciłam na maxa. I nic nie cieknie ani kropelka! Ha! A wczoraj ni z tego, ni z owego wysiadł hydrofor. Panika w oczach i w sercu, bo naprawa, a nie daj Bóg kupno nowego byłyby raczej problematyczne w tej chwili... Najpierw sprawdziłam korki. Były w porządku, potem kable od hydroforu i napięcie w gniazdku. Nic. Myszy się do kabli nie dobrały, a napięcie w gniazdku było. Moja panika wzrosła. Z pomocą przyszedł dopiero nasz nieoceniony Szwagier – fachowiec od wszystkiego, który przez telefon wydał diagnozę: - Pewnie coś na łączach zaśniedziało. Znajdź taki srebrny wihajster i pomachaj nim”. - Jacek, ale tu nie ma żadnych wihajstrów na hydroforze – ja na to. - Jest. Taki mały dzyndzel. Srebrny.- Upierał się Jacek. Był. Pomachałam i ponaciskałam. I stał się cud. Hydrofor ożył! I po co ja 60 litrów wody ze źródełka nawiozłam?
A na koniec – konie. Taki widok zaskoczył nas w sobotni poranek. Cały zastęp żeński ( plus dwóch instruktorów ) na pięknych, uczesanych koniach wybrał się na przejażdżkę wzdłuż biegu rzeki Wąskiej.



Ten ma cudne, koronkowe nauszniki:-)))



A ten wymyślną " fryzurkę"




Uwielbiam takie klimaty!

I jeszcze jedna BARDZO WAŻNA SPRAWA!
Pomóżmy Ori z Domu Tymianka http://pelnialatawdomutymianka.blogspot.com/ ( nie mogę normalnie wstawić linka. bloger się buntuje...). Pomóżmy psom, które jeszcze mają szansę na dobre, szczęśliwe życie!