Poświątecznie – wędzenie I reszta.

Święta minęły nie wiadomo kiedy – my w tym roku postanowiliśmy urządzić święta swojskie, nie latać z wywieszonym językiem po sklepach, nie wydawać nie wiadomo ile pieniędzy, a przede wszystkim skupić się na tym, żeby to, co na światecznym stole postawimy było dobre, naturalne I zdrowe. W związku z powyższym postanowieniem Wojtek nabył ponad 3 kilo szynki oraz boczku celem własnoręcznego wykonania wędzonek. Najpierw zalewę zrobiłam z gotowej soli peklowej, którą szczęśliwie miałam wśród przypraw, bo jakoś w sklepach jej nie było. Do tego dodałam kilka ziaren gorczycy, kilka ziela angielskiego, listki laurowe I pieprz ziarnisty. Mięsy włożyliśmy do kamionkowego gara, przycisnąliśmy talerzykiem I kamieniem rodem ze Szklarskiej Poręby I – do piwnicy. Niestety w piwnicy temperaturę mamy powyżej 7 st. C, a autorytety w dziedzinie wyrobów wędliniarskich twierdzą, że proces peklowania powinien przebiegać w temperaturze do 6 stopni. Autorytety miały rację, bo po trzech dniach zalewa straciła przejrzystość. Trzeba było zrobić nową, a soli peklowej nadal w sklepach niet. Za radą sąsiadki zrobiłam zalewę z soli kamiennej w proporcjach “ żeby surowe jajko po powierzchni pływało”. Pływało. I szynkę I boczek podzieliłam przy okazaji na mniejsze kawałki. Z powrotem do gara I po sprawdzeniu temperatury w całym domu, okazało się, że idealna jest na strychu. I tak mięsko peklowało się przez ponad tydzień. Potem nastąpił etap wędzenia – Wojtek z moim bratem odpalili starą wędzarnię z beczki, w ogrodzie, która została jeszcze po poprzednich właścicielach. Najpierw powiesiliśmy szynki I boczki co by trochę obciekły, potem osuszaliśmy je w otwartej wędzarni przez godzinę, a potem spokojnie wędziły się przez cały dzień. I wiecie co – nie ma porównania z wyrobami ze sklepu! Jak raz spróbujesz własnej wędzonki – chemicznej szynki nie tkniesz. Po nowym Roku wędzimy następne! W każdym razie rodzina, która odwiedziła nas w Święta z niekłamnym zachwytem degustowała wędzonki.
Poza akcją wędzarniczą działo się u nas niewiele ( jak na nas ). Barokowe kotki miały koci katar. Musiałam wirusy na butach od sąsiadki przynieść, bo jej koty były chore. Już jest lepiej, ale mieliśmy cztery zasmarkane I zaflukane łaciate kociątka. Do weta pojechała jako przedstawicielka całości Elmirka, bo była najbardziej zaflukana. Reszta dostała leki na podstawie diagnozy postawionej Elmirce. Już jest lepiej – jeszcze od czasu do czasu kichną, Kajtuś ma jeszcze ciut zaropiałe oczko, ale apetyty im dopisują!
Choinka w tym roku w stylu tradydyjnym – znalazłyśmy z Ewą pudło z ozdobami choinkowymi po Babci. A w nim stareńkie ptaszki, bombki mające już dobre 50 lat, albo I więcej. Tak więc mamy drzewko wspomnieniowe – bez sztucznych łańcuchów, lamety I waty. Ładne jest:-))). A od Mikołaja z Poznania ( dziękuję Święty Mikołaju:-))) ) dostałam... zmywarkę. Sprzęt ten cudowny I niepowtarzalny stanął w kuchni, a ja siadam sobie wieczorkiem wsłuchując się w jej kojący szum I patrzę się z zachwytem:-))) Dostałam też świetną książkę “ Lavinia I jej córki” Marleny de Blasi oraz inne cuda, ale o tym w następnym poście, bo by mi za długi wyszedł:-)))
A jakbym już jutro nic nie pisała – to Szczęśliwego Nowego Roku Wam wszystkim życzę!

Etap I - peklowanie



Rzut oka na wędzarnię



Etap II - wiązanie. Wymaga trochę krzepy ale daliśmy radę!



Etap III - obsuszanie, czyli...szynki na gruszy w zastępstwie gruszek na wierzbie...



Obsuszania ciąg dalszy i rozpalanie ognia pod wędzarnią. Siwy dym szedł po polach i rowach melioracyjnych mieszając się z mgłą:-)))




I gotowe!

W ilości mniejszej niż na zdjęciach poprzednich, bo część szynek została już skonsumowana



No dobra - koniec tematów wędzarniczych, wracamy do choinki: ptaszek z babcinej choinki:-)))



Pajacyk ( pamiętam go z bardzo wczesnego dzieciństwa:-))) )



A na koniec - zasmarkana Elmirka kurująca się w objęciach Miluni:-)))




PS. I byłabym zapomniała – w ostatnim numerze “ Kuchni” - tym styczniowym jest nasz reportaż o manufakturze słodkości w Gdańsku.” Słodkie ciuciu”. Tekst mój, zdjęcia Wojtka! Cieszę się jak gwizdek, bo chociaż ponad 20 lat w tym zawodzie pracuję każda nowa publikacja to dla mnie wielka radość:-)))