Zwyczajne życie, czyli bezstresowe koty, ogród w rozkwicie, eksperymenty kulinarne i...kolega LEŃ

Tradycyjnie, jak co roku o tej porze przyroda zdaje się wygrywać w rozgrywce z nami. Ale nie narzekamy, albowiem czerwcowe kwiaty kwitną pięknie. Z trzech nieśmiałych irysków zrobiła nam się ładna rabatka, przesadzone w zeszłym roku piwonie łaskawie postanowiły zakwitnąć na nowym miejscu, wysiane samoczynnie orliki zaskoczyły nas kolorami i zakwitł pierwszy z liliowców, które dostałam od przyjaciółki - ogrodniczki. A barokowe chłopaki dostarczają nam licznych rozrywek. Na początku bardzo nieśmiało odkrywały " zewnętrze". Kajtuś wypadał przyczajony na dwór, robił wielkie oczy i przysiadał w panice w jakimś kąciku. Makbet - jak przystało na Bęcka - chodził czujnie na przygiętych łapkach z ogonem jak szczota do czyszczenia butelek. I tak przez jakieś dwa dni. Żeby nie dopuścić do skrajnej paniki pasłyśmy koty na zmianę z Ewą, co by mieć małe zbóje na oku. Ale ponieważ na zawołanie przybiegały w te pędy straciłyśmy czujność. Siedzę ja sobie i piszę któregoś dnia po przezwyciężeniu Kolegi Lenia, który mnie cosik ostatnio dopadł, i nagle słyszę rozpaczliwe miauczenie. Porzucam komputer i w panice, z rozwianym włosem wypadam na zewnątrz. Nie widzę kota. Ale słyszę. Miauk dobiega z góry. Paczę i co widzę - Kajtuś na dachu! Na szczęście domek mamy niewysoki, ganek jeszcze niższy, więc przywoływany stanowczo zachęcającym " kici, kici, Kajtuniu, chodź maleńki..." kot dzielnie po ganku zeskoczył. Następnego dnia na dachu byli już obaj.... A potem Bęcek wlazł na więźbę w oborze i wspiął się na wysokość jakichś...9 metrów. Pod samo sklepienie dachu. A co, dzielny kot! Moje kotki są najlepszym przykładem, że w dzieciach, czy to kocich, czy ludzkich należy dostrzegać potencjał i pozwolić mu się rozwijać bez przeszkód, a kto wie do czego ( albo gdzie ) dojdą:-)))
Poza tym jak już wspominałam mam lenia. Pisać mi się nie chce. A mam dwa teksty do zrobienia. Do środy. A we wtorek wyjeżdżam na dwa dni i znowu będę miała do pisania więcej. O żesz... Chyba muszę się jutro sprężyć...

Kajtuś na lipie. Przystanek pierwszy przed wskoczeniem na dach. Potem jest przystanek na dachu, a potem hop - i na kominie. Przed paleniem w piecu trzeba zrobić " kolejno odlicz" wszystkim kotom...



MacBęcek poszedł w ślady brata...



Bęcek pod dachami obory



Prawda, że jestem piękny?



Iryski




I jeszcze





Pierwszy liliowiec:-)))



A na koniec eksperyment kulinarny pod tytułem " szpinakowe kotlety". Szpinak uwielbiam, zasialiśmy więc szczodrą ręką. Zbyt szczodrą. Wyrósł, że ho!Ho!. Robiłam już tarty szpinakowe i torty szpinakowe i pierogi, i naleśniki i szpinak niejako tradycyjny, i lazanie w różnych odmianach ze szpinakiem, a na polu nie ubywa... wymyśliłam więc kotlety ( nie wątpię, że ktoś już wymyślił je przede mną, ale i tak jestem dumna bo były PYSZNE!)



Oto przepis - sorki, że jednym cięgiem, ale bloger ma w poważaniu mój podział na wersy... Potrzebne będą: micha szpinaku, jajko, pół szklanki bułki tartej, dwie cebule, masło.

Szpinak blanszujemy, odcedzamy i siekamy. Cebulę kroimy drobniutko i szklimy na maśle. Dodajemy do masy szpinakowe, dorzucamy jajko i bułkę tartą - tak, żeby razem stanowiło to dobrze wyrobioną, zwartą masę. Doprawiamy solą i pieprzem do smaku, formujemy zgrabne kotleciki, obtaczamy w tartej bułce i na patelnię. Podajemy z młodymi ziemniakami z koperkiem i sałatą ze śmietaną lub z sosem vinaigrette.

PS. Zapomniałabym o orlikach! Oto i one:





PS.2. Właśnie mi Wojtek skosił hodowany od sadzonki pigwowiec... biegnę do ogrodu na inspekcję... Pa!