Hu! Hu! Ha! Nasza zima zła!

Tak mi ostatnio zimowe przyśpiewki po głowie krążą. Albowiem zimno jest okrutnie. Mam wrażenie, że nasz bezkres wokół - latem piękny i otwierający horyzonty - teraz zamienił się w lodową pustynię, smaganą bezlitosnym, przewiewającym wszystko wichrem. Przewiewa ściany, świszcze w kominie, wciska się między drzwi. Same mrozy to pikuś - chałupa trzyma ciepło nawet przy -20 stopniach. Ale -15 plus meandrujący wicher działające wespół w zespół sprawiają, że nocą temperatura w domu spada do 8-10 stopni. Tak, wiem, teoretycznie powinnam podkładać. Ale praktycznie nie mam na to siły. Wystawienie stopy, bodaj jednej spod piernatów, barchanków, koców i...kotów, absolutnie przekracza moje możliwości. Dopiero rano czym prędzej wbijam się w polarkowy szlafrok, naciągam skarpety z owczej wełny i ruszam na podbój kazamatów i pieca. Przy nadal z uporem śmigającym wietrze po trzech godzinach walki robi się sauna i dobijamy do 12 stopni. Skupiam się więc głównie na przetrwaniu, piekę chleb, coś tam upichcę i...odstresowuję się oglądając "Córki McLeoda". Pamiętacie ten serial? Siostry na australijskiej farmie, konie, bydło, i wiejskie, australijskie życie. Mimo, że od pierwszej fazy na rancho Drowers Run minęło już parę lat - nadal mam do tego serialu niebywały sentyment i przyznać się muszę, że mamy z córką całą kolekcję - wszystkie odcinki! A co:-))) Na pisaniu form dłuższych niż rozsądnej objętości reportaż skupić się nie mogę. Cóż zrobić - widać zimowa aura nie służy natchnieniu:-))) Pocieszające jest tylko to, że każda zima kiedyś idzie precz i pojawiają się "miłe sercu" roztopy i upragniona wiosna. A zatem - byle do wiosny Kochani!

I kilka zimowych obrazków:-)))