Szczęśliwym być

Wiosna generalnie nastraja mnie optymistycznie. Zawalona robotą jestem okrutnie i muszę przyznać, że...dobrze mi z tym. Ostatnio oderwawszy się na chwilę od komputera i robiąc przegląd budzącego się ogrodu doszłam do wniosku, że...mam szczęście. Bo żyję tak jak chcę, mieszkam w pięknym miejscu z ludźmi, których kocham i zwierzakami rozjaśniającymi mój dzień. A na dodatek praca sprawia mi  radość. Bo chyba nie ma nic gorszego od wykonywania pracy, której się nienawidzi. W pracy spędzamy praktycznie pół życia. Moim zdaniem to prawdziwa tragedia, kiedy człowiek zwleka się rano z łózka i z ciężkim sercem idzie do roboty. A tam znienawidzony szef, równie znienawidzone obowiązki i trudne do wytrzymania 8 godzin, albo i więcej. Wiem co mówię. Też tak miałam. I powiedziałam sobie: nigdy więcej! Szkoda życia. Jasne, czasem łatwo nie jest. Bo praca "na swoim" wymaga dyscypliny, bywa, że pracuje się nie zwyczajowe 8 godzin, ale kilkanaście. Bywa, że są wyjazdy, kiedy w zasadzie w pracy jest się non stop przez tydzień. Ale jaka to frajda! Sama nie wiem, czy wolę nasze wyjazdy reportażowe, czy...prowadzenie i organizowanie warsztatów. W każdym przypadku mam okazję spotkać i poznać fantastycznych ludzi, zobaczyć nowe miejsca. I zawsze ja również czegoś się uczę. I chociaż zmęczenie po takim maratonie daje znać o sobie, z tym większą przyjemnością wraca się do domu. A tam rozmerdane psie ogony, rozpuszczone do granic możliwości koty, budzący się ogród i rodzina.
Jak już człek ogarnie się trochę, siada do roboty stacjonarnej. Ostatnio kończyłyśmy z córką redakcję przewodnika (tak, tego samego, którego część pisałam). Redagowanie tekstów bywa mozolne, tym razem jednak jeden z autorów rozłożył nas na łopatki. Rozdział pisany przez niego w swojej wymowie przypominał nieco stylem powieści młodopolskich pisarzy, ba - momentami zahaczał nawet o poezję. Malownicze meandry i zakola, do których dopływałyśmy płynąc. Mijane prawe i lewe brzegi otoczone przez lasy bądź bagniska, liczne bystrza, przenoski trudne i mozolne ( niektóre nawet i po 800 metrów...). To wszystko podziałało nam na wyobraźnię.Ba - w pewnym momencie dostałyśmy nawet klasycznej głupawki.  Śniłyśmy potem o meandrach rzeki. A rankiem doszłyśmy do wniosku, że spływ tą trasą mamy już zasadniczo zaliczony. Ale kto wie, może do lata nam przejdzie i jednak się machniemy na kajaki.
A wczoraj, gdy zmagałam się z przycinaniem w malinowym chruśniaku, od sekatora oderwał mnie dźwięk telefonu. Ku swojemu zdziwieniu usłyszałam tekst, jaki zazwyczaj sama wygłaszam: " Dzień dobry, dzwonię z redakcji "X" i chciałabym zrobić o pani reportaż". Zatkało mnie, bo jako żywo się nie spodziewałam. Miła pani dziennikarka podpytywała mnie o to nasze wiejskie życie, duży nacisk kładąc na fakt, czy na decyzję o przeprowadzce miała wpływ może utrata pracy. Pomyślałam przez chwilę i odparłam, że jakby się tak głębiej zastanowić to tak. Bo dziękowałam Najwyższemu w niebiesiech, że mnie z roboty wywalili, której nienawidziłam i postanowiłam, że " nigdy więcej". Usłyszawszy to pani redaktor z wyraźnym zadowoleniem w głosie zapytała czym się zajmuję. I tu musiałam ją, niestety, rozczarować. Albowiem jestem przecież dziennikarką (głównie), a jak znam życie żadna naczelna tekstu o przeżyciach dziennikarki " nie łyknie". Miałam rację, bo wieczorem dostałam maila, że istotnie nie łyknęła. Rozmowa z przesympatyczną dziennikarką (mimo, że na bycie bohaterką reportażu nie mam szans) bardzo pozytywnie wpłynęła i na moje samopoczucie i dalszy zapał do robót ogrodowych. Ale wiecie co? Poczułam się ździebko dyskryminowana. Bo gdybym była na ten przykład korektorką, albo dójką krów mlecznych to reportaż by był, a o dziennikarce nie można...:-)))
A teraz zapraszam do ogrodu i z krótką jeszcze wizytą do Rudej Wiedźmy, gdzie mieliśmy warsztaty serowarskie. I dobrego samopoczucia Wam życzę tej wiosny!

Najpierw ogród, a w nim:

                                                                              Bazie

Kwitnący ciemiernik

                                                         

                                                         Kwitnąca porzeczka ozdobna

Narcyz, też kwitnący

                                                                       Złoć żółta (lubię ją)

                                                  Migdałek (lada moment "się rozpęknie")

                                                                 Estragon ruszył jak szalony

                                                            Rabarbar jeszcze nieśmiało

                                                            Połyskujące oleice krówki już łażą

                                           A Ciocia jest w swoim żywiole i chwalić Boga czuje się lepiej

Obok kwitnącej forsycji staram się nie przechodzić, bo uczulona jestem. Ale i tak jej nie wytnę.

                                                                       Berberys?

                                           Przewiesiliśmy szafkę kuchenną. Salci się podoba

A to już u Rudej:-))) Więcej zdjęć z warsztatów na fb Akademii Siedliska pod Lipami: TUTAJ oraz na blogu, a galerii: TUTAJ

                                                      Bufet dla uczestników warsztatów:

                           Bufet dla kotów ( tak się opiły serwatki, że ledwie się toczyły na łapkach:-))

                                            Martynka, bratanica Wojtka, dzielna amazonka.

A o czym będzie następny post jeszcze nie wiem. Wiem, że w piątek mamy warsztaty na Podlasiu, a w przyszłym tygodniu czeka mnie dwudniowe szkolenie (tym razem ja się będę szkolić)... Znowu bedzie się działo!
Asia
P.S. Mamy też nowy wpis na blogu dziennikarskim - garstka wspomnień z Mazur:-))) STARA SZKOŁA