Zwyczajne życie

Wydawać by się mogło, że życie na wsi płynie spokojnie, nic się nie dzieje, atmosfera jest sielska-anielska. O nie – to tylko złudzenia. Pogoda iście tropikalna sprawia, że ogród zamienia się w prehistoryczną dżunglę. Rośliny rosną jak oszalałe. Zwłaszcza chwasty. Takie łopiany na przykład - z reguły uznawane za chwasty, u nas traktowane przez nas jako roślina ozdobna o ciekawych I dużych liściach. Osobiście uwielbiam zielsko o liściach solidnych I soczyście zielonych, a do łopianów mam słabość szczególną. Hodujemy je zatem w cienistych zakątkach, gdzie sprawiają wrażenie dziczy. Ale w tym roku dzieje się coś dziwnego. Otóż łopian większy (Arctium lappa L.) , którego liście zazwyczaj dorastają do 50 cm długości I jakichś 30 cm szerokości popadł w gigantomanię! Nasze liście mają ponad 80 cm długości I przeszło 50 cm średnicy! A cała roślina już dawno mnie przerosła. Osty, które rosną na naszym ugorze ( już niedługo – lada moment koszonko! ) też dawno przerosły wysokiego faceta. Kozłek lekarski powinien mieć góra 140 cm ( czasem starsze okazy dorastają do 2 m). Nasz, choć młodzik już 2 metry przekroczył. O pokrzywach I innym lichu nie wspomnę. Jeszcze chwila, a z zielska wyłoni się paszcza dinozaura, bo jako żywo niektóre fragmenty ogrodu wyglądają na siedlisko roślinnych reliktów! Nawet Ciocia, która normalnie idzie przez zielsko jak buldożer przy takiej ilości chlorofilowych najeźdźców wysiada!Większość wolnego czasu spędzamy więc w ogrodzie pracowicie przycinając I wyrywając, żeby w ogóle było widać nasze siedlisko, a zasiane warzywa miały szansę zaistnieć. Niestety nawet staranne wypielenie I wyściółkowanie nie gwarantuje sukcesu. W truskawkach spędziłyśmy z Ciocią trzy dni – ryjąc w ziemi, oganiając się od gzów I komarów, spulchniając I ściółkując. Krzaczki truskawek otulone ściółką, zadbane jak najbardziej kochane dzieci rosły, kwitły I zapowiadały duży zbiór. Już widziałam oczyma wyobraźni czerwieniejące apetycznie w misach kopce truskawek. Już czułam ich smak na języku. I co? I nic. Okazało się, że sarny też czuły na językach ich smak. Któregoś poranka naszym oczom ukazał się żałosny widok. Wszystkie dojrzewające owoce obskubane, Gdzieniegdzie zostały smętne I samotne zielone zapowiedzi owoców. Kwiaty znikły również. Ciocia z wrażenia aż przysiadła na zagonie. Mnie zamurowało. A sarna leżąca w niewielkim oddaleniu popatrzyła na nas bez cienia niepokoju. Wiedziała, skubaniutka, że czyn ten niecny zostanie jej wybaczony. Ale truskawek w tym roku nie będzie. Uchowały się dwie. Jedna dla Ewy I jedna dla mnie na pół z Ciocią...
Życie wiejskie też kwitnie. W sobotę wybraliśmy się z Wojtkiem rowerami na objazd wsi zbierać podpisy celem założenia stowarzyszenia. Dwa dni siedziałam nad formularzami dla sądu rwąc włosy z głowy. Jak to jest, że sądowe formularze nawet człowieka przywykłego do różnych papierzysk mogą przyprawić o ból głowy I ogólną desperację? W końcu udało się dobrnąć do szczęśliwego końca I trzeba było jeszcze tylko podpisów członków założycieli. Zebrać wszystkich w jednym miejscu o tej samej porze niepodobna – pozostawał więc tylko objazd od gospodarstwa, do gospodarstwa. Zajeżdżamy do p. Eli, która będzie naszym skarbnikiem, a tam rodzinna uroczystość. Stoły rozstawione w ogrodzie, grill dymi I smakowicie pachnie, a wokół stołów zgromadzona cała rodzina – czyli jakieś pół wsi... ( w naszej wsi sporo mieszkańców jest skoligaconych ). Lekko skonsternowana, nieśmiało poprosiłam o podpisy. Nie było mowy, żeby dyskretnie się potem wycofać. Zostaliśmy posadzeni za stołem, poczęstowani domową nalewką ( lub piwem do wyboru:-))), a na nieśmiałe protesty, że nie możemy, że musimy jeszcze jechać po córkę – sąsiedzi też mieli radę. Otóż padła propozycja, że my tu sobie pobiesiadujemy, a po Ewę może pojechać...Sołtys, który jest człowiekiem niepijącym, obowiązkowym I niebywale uczynnym. Wojtek jednakowoż postanowił osobiście odebrać swoje dziecko z przystanku autobusowego, poprzestał na soczku I Sołtys jechać nie musiał. Ale Ewa I tak stwierdziła, że nas z oka spuścić nie można, bo z nami to nigdy nie wiadomo....
A w niedzielę pojechaliśmy na gminne zawody strażackie! Startowały drużyny z 6 miejscowości. Naszych dopingowały niemal całe dwie wsie – I Dłużyna I Węzina. Emocje były, że ho!Ho!. W efekcie wygrała nasza drużyna damska I młodzieżowa. Chłopaki zajęli 3 miejsce. Ale tylko dlatego, że im się pompa zacięła. Jesteśmy więc zintegrowani do imentu. Pod koniec miesiąca integracji ciąg dalszy, bo robimy sąsiedzkiego grilla. U nas. O matko! Co to będzie...
A kotki rosną. Szatany w łatki malowane. Włażą wszędzie. Stłukły mi dwie doniczki, fikusa musiałam wynieść, bo Kartezjusz wspinał się po nim, jak po drzewie. Jedzą jak całe stado małych kotków, a nie tylko cztery. I mam wrażenie, że cały czas I wszędzie słychać tupot małych łapek!

Najmłodszy uczestnik zawodów strażackich



Nasze strażaczki!



Przed wręczeniem nagród - na pierwszym planie nasz Sołtys:-)))



A teraz na zielono...

Nadmiernie wyrośnięta babka lekarska



Ormiański estragon niebawem będzie już aromatyzował oliwy i octy.



Zasiany w zeszłym roku len trwały już kwitnie



Melisa lekarska o cytrynowym zapachu - nie masz nic lepszego, niż szklanka naparu z melisski przed snem...



Parzydło leśne ze skłonnością do gigantomanii



Pierwszy, żółciutki irysek. W tym roku je sadziłam. Myślałam, że nie zakwitną!



Szalony łopian - trzeba przyznać, że liść łopianu rewelacyjnie działa na ugryzienia owadów. Po przyłożeniu liścia, nawet po gzach nie zostają bąble!



A na deser:

Zwis koci ozdobny, czyli Elmira



Elmirka już prawie miała domek - zadzwoniła miła pani. Pojechałam z kotem. Weszłam do domu i...po chwili wracałyśmy razem z Elmirą z powrotem. To nie był TEN dom, ani CI ludzie. Nie byłaby tam bezpieczna. I tym sposobem nadal mamy cztery barokowe kotki...

I zaciekawiony Makbecik



Więcej fotek barokowych na razie nie ma. Maluchy poruszają się z prędkością światła. Nawet jak śpią w momencie, gdy coś zaczyna się dziać budzą się natychmiast i podtykają zaciekawione nochale pod obiektyw. Boskie są!