Rowerowy zawrót głowy

Rower to fantastyczny wynalazek. Niekosztowny w użytkowaniu, ekologiczny, stosunkowo szybki ( no chyba, że po przejechaniu 40 km "bateryjki" rowerzystce - czyli mnie - padają ) i przede wszystkim doskonale robiacy na urodę i figurę. Rowerkujemy w tym roku z Wojtkiem nałogowo. I doszlismy do zgodnego wniosku, że w pięknym miejscu mieszkamy. Wiem, wiem, zachwycałam się już Żuławami nie raz. Tym razem jednak pojechaliśmy zdobywać pochylnie na Kanale Elbląsko - Ostródzkim. Pochylni na kanale jest 5, a pierwsza z nich znajduje się około 2 km od naszego domu! Grzechem byłoby nie pojechać. Ponieważ w zeszłym roku staraniem lokalnego stowarzyszenia " Łączy nas Kanał Elbląski " została wytyczona ściezka rowerowa wiodaca wzdłuż kanału i obok pochylni zamierzalismy zjechać przed pochylnią Całuny. I co? I nic. Drogi w tym miejscu nie ma. Zasadniczo szlak w zaczyna się nieco dalej. Wypytawszy miejscowych i sprawdziwszy osobiście doszlismy piaszczystą drogą do strumienia i progu wodnego przypominającego średniej wielkości wodospad, popatrzyliśmy na nieprzebyte haszcze z ostów tudzież innej dorodnej roślinności i postanowiliśmy pojechać bezpośrednio do pochylni w Jelonkach - ale zupełnie nową trasą przez malownicze pola i łąki. W Jelonkach zdobyliśmy pierwszy podjazd - piszę zdobyliśmy, bo podjazd jest morderczy, a stromizna robi wrażenie. Gdyby jej nie było, niepotrzebne byłyby pochylnie, które w połowie XIX wieku powstały na kanale by statki mogły pokonywać ponad 100 metrową różnicę poziomów wody...
Ścieżka rowerowa wiedzie wzdłuż kanału - po jednej stronie szemrząca wody, od której bije przyjemny chłodek, po drugiej stronie drzewa i dobiegający spośród nich świergot ptaków i w środku my - pomykajacy na rowerach. Rewelacja! W żadnym innym miejscu w Europie nie ma takiej możliwości, by jadąc rowerem mijać przepływajace statki, które miejscami suną po prostu po trawie przeciągane dzięki cudom XiX-wiecznej techniki inżynieryjnej!
Podczas naszej wycieczki dojechaliśmy do pochylni w Oleśnicy. Potem trzeba było zawrócić, bo nieubłaganie nadchodził wieczór. Postanowiliśmy dojechać do "naszej" pochylni w Całunach. Przeciez kiedyś szlak przebiegał tam także! W Całunach oczarował nas spokój tego miejsca. Przy brzegu cumowały dwa jachty czekające na przeprawę nazajutrz, wokół była tylko zieleń traw i drzew, nad nami krążył polując błotniak stawowy i było po prostu cudnie. Wojtek zażył orzeźwiajacej kąpieli i ruszyliśmy dalej. W pewnym momencie trawiasta, acz przejezdna droga zakończyła się ścianą zielska. Spojrzeliśmy w dal - widać było już most na kanale na " naszym" skrzyżowaniu. Niedaleko. Przedzieramy się! O matko kochana! Komosa sięgała mi po szyję. Potem zaczęły się osty - powyżej szyi, a potem to i nawet powyżej człowieka. Ale nic to. Gdybyśmy mieli wracać, chyba bym padła. Po pokonaniu kilkudziesięciu metrów dotarliśmy do znanego nam skądinąd wodospadu, tylko - jakby to powiedzieć... z drugiej strony. Byliśmy na cyplu. Z jednej strony Kanał Elbląski, z drugiej wartko płynąca struga, a w środku my w morzu zielska obgryzani przez gzy ( konkretnie Wojtek był obgryzany, bo ja się tak spryskałam lawendowym sprayem, że sama siebie wąchać nie mogłam - ale gzy jak widać też miały wrażliwe powonienie i mi odpuściły...). Nie traciliśmy jednak ducha! Po zbadaniu brzegów okazało sie, że strugę można pokonać wbród na niższym z progów. Wody tam było do kostek. Tylko zejście ciut strome i obrośnięte dla odmiany jeszcze pokrzywami. Najpierw przedarł się Wojtek i przeprawił się ze swoim stalowym rumakiem. Potem ja " zgrabnie" zeszłam wśród pokrzyw, przekazałam Wojtkowi rower i przystąpiłam do ostroznego pozbywania się spodni. Niestety! Podczas tejże operacji mój telefon wylądował w potoczku. Wskoczyłam za nim nie bacząc już na moczone odzienie i pokrzywy wszędzie wokół. Macam po dnie - bezskutecznie, macam dalej - nic. W końcu jest! Zniosło go pod wodospad. Dumna i mokra wyciągam odzyskany sprzęt. Sprawdzam jego stan i cóż widzę - na wyświetlaczu pojawiły się bąbelki, a telefon zasadniczo chlupotał... Ale przeprawiliśmy się przez rzekę! A Wojtek zapowiedział, że niechybnie pojedzie tam z kosą i wykosi dojście do naszego brodu...

Malownicza droga do Jelonek





Widok kojący duszę



Na szczycie pochylni



Przy ścieżce rowerowej:-)))



Nadjeżdżam!



Minęło ponad 160 lat, a wszystkie urządzenia są w pełni sprawne.



Miejscami szlak rowerowy przecina się z trasą statków na...lądzie.



Widok na most w Jelonkach



I jeszcze jeden rzut okiem...



Trochę wody dla ochłody




I już w domu - niesamowite w swojej pomarańczowości lilie





Języczka Przewalskiego (Ligularia przewalskii) - co już wiemy dzięki Ewie z Wirtualnego ogrodu :-))))





Więcej o pochylniach tutaj: Pochylnie na Kanale Elbląsko - Ostródzkim
A o ścieżkach rowerowych i okolicznych atrakcjach tutaj: Stowarzyszenie "Łączy nas Kanał Elblaski"

PS. Telefon wysechł, ale jego żywot się zakończył. W efekcie straciłam większość zapisanych na nim numerów, bo były zapisane w aparacie, a nie na karcie...ech życie...