Uroki jesieni

Nie mogę uwierzyć, że od ostatniego wpisu minął już ponad miesiąc. Czas mnie przegania bezlitośnie. Codziennie miałam zamiar usiąść i skrobnąć słówko i – jak to często bywa – na zamiarach się kończyło. A końcówka jesieni nie rozpieszcza nas w tym roku nic, a nic. Po cudnym i ciepłym październiku nadszedł w miarę ciepły listopad. Piszę „w miarę” bo temperatury nocą były zdecydowanie ujemne, a w dzień wiatr dął jak opętany. Teraz jest jeszcze gorzej. Bo wieje nadal i – co gorsza - pada. U nas suszy nie ma. Wręcz przeciwnie. Droga gminna znowu przypomina rozjeżdżone bajoro. Tym bardziej, że gmina zaczęła starania doprowadzenie tejże drogi do stanu przejezdności. Ale, żeby było lepiej – najpierw musi być gorzej. I aktualnie jest. Gorzej. Panowie nawieźli już betonowe płyty ciągnikami i zwalili je bezładnie z boku drogi. Płyty w znakomitej większości są w opłakanym stanie, a droga po kilkudziesięciu kursach traktorów stała się nieprzejezdna kompletnie. Dobiły ją deszcze. W efekcie podczas próby popołudniowego wyjazdu lewa strona samochodu płynnie zsunęła się wraz z żyzną, żuławską ziemią w stronę rowu i – uwaga – sterczących feagmentów płyt. Serce podskoczyło mi do gardła. Stanęłam malowniczo przechylona w stronę rowu. Wysiadłam w ciemną noc, deszcz i zawieruchę. Oceniłam stan nawierzchni i pojazdu. Powiedziałam pod nosem kilka nieparlamentarnych słów. Podsunęłam pod koła w miarę lekkie, odłamane fragmenty. Umazałam się w błocie. Znowu pomamrotałam pod nosem. Wsiadłam i postanowiłam spróbować wyjechać. Silnik zawył, koła pobulsowały i nic. Wrzuciłam „ jedynkę”, full napęd 4x4 ( ciężko było, bo się skrzynia zacina i krzepy potrzeba ) i daawaj – ciut do tyłu. I gaz – do przodu. Poooszło! Tylko, że teraz trzeba było jeszcze stanąć Jeepikiem odpowiednio do kierunku jazdy nie wjeżdżając dla odmiany do rowu z drugiej strony i nie zawieszając się na garbie pośrodku drogi. I złapać przechył tak, żeby nie zeslizgnąć się z powrotem! Jezu! Masakra! Jak w końcu wyjechałam miałam szczerą ochotę asfalt ucałować, tylko, że trochę za mocno padało. Wracając pojechałam już inną drogą, w której co prawda Jeepik tonie po osie, ale przynajmniej nie ma się gdzie ześlizgnąć. Podczas przeprawy urwałam osłonę amortyzatora i teraz już parkuję za rzeczką, u Sąsiada. Bo po namyśle doszłyśmy z Ewą do wniosku, że lepiej już przeprawiać się przez błoto i kładeczkę, niż wybierać z drogowych wądołów kolejne części samochodu...A w gminie pan Z. Od dróg stwierdził, że przecież droga była równana... Fakt. Rzeczywiście w największe dziury wrzucili trochę gruzu, bo ciągniki by nie przejechały. Ale potem zaczęli zwozić płyty i z drogi zostało tylko wspomnienie. Nic to. W poniedziałek dalszy ciąg negocjacji z gminą. Poza tym donoszę, że założyliśmy wraz z sąsiadami stowarzyszenie „ Dwie wsie” i przystępujemy do prac społecznie pożytecznych. Zostałam wybrana prezeską, z czego cieszę się niebywale, bo to dowód ogromnego zaufania ze strony sąsiadów – w końcu, jakby nie było mieszkamy tu najkrócej:-)))
Aaaa – i jeszcze jedno – spójrzcie na kwiaty klematisa. Kwitł jeszcze w zeszłym tygodniu. Dopiero weekendowy wicher postrącał płatki. Szok. Powinien kwitnąć w sierpniu...

Teraz jest gorzej, bo bardziej ( duuużo bardziej ) mokro, ale nie mam siły iść kilometr, żeby cyknąć fotkę. Bo wieje i pada...



A płyty wyglądają mniej więcej tak:




I tak...



Początek grudnia: Kwitnie. Jak byk.



Dzisiaj jabłuszka już bezpieczne w piwnicy, ale wyglądały pięknie, prawda?



I na osłodę - coraz większe Barokowe kotki:-))) Makbecik już "odjajczony", Kajtuś idzie pod nóż we wtorek:-)))



A tutaj z Niusiem. Na łóżku jak widać... A zasadniczo psom nie wolno, ale jak Pańcia nie ma - psy szaleją, wiadomo.



Miłego weekendu. I obiecuję poprawę. Postaram się nie znikać na miesiąc, tym bardziej, że Wojtek przyjeżdża i zostanie ( chyba...) aż do Nowego Roku...