Gmina Road nr 4 i Małysz

Znacie nasze drogowe przeżycia? Znacie...bo pisać o tym można bez końca. Teoretycznie do naszego siedliska wiodą trzy drogi. Ba – nawet cztery, jak się okazało, bo gdy pojedziemy w lewo, pod wałem rzeki dawną drogą do jumbów ( znaczy się płyt betonowych położonych za czasów PGR-u ) to zasadniczo mamy cztery drogi dojazdowe. Jest to, rzecz jasna czysta teoria, bo droga numer jeden – najkrótsza, prowadząca w lewo pod wałem rzeki Wąskiej, przez większą część roku jest nieprzejezdna. Ostatnio zakopał się tam sąsiad...traktorem, a drugi traktor z trudem go wyciągnął. Mam fantazję, ale taką, żeby konkurować z maszyną Sołtysa, to już nie. Chociaż przed akcją wzajemnego wydobywania traktorów jeszcze ryzykowałam budząc powszechne zdumienie we wsi. Do tego stopnia, że na widok Jeepika przedzierającego się przez błotne koleiny nasi sąsiedzi nieodmiennie wychodzą przed dom, stają na skraju drogi i obserwują czyniąc zakłady: przejedzie, czy nie. Różnie z tym bywa jak wiadomo. Droga numer dwa, czyli tzw. “sołtysowa”, bo w sezonie letnim sąsiad ją grodzi i wypasa tam jałówki jest przejezdna zmiennie. Jej część stanowi bowiem piękny i tłusty czarnoziem, który pod kołami czegokolwiek raz dwa zamienia się w coś, czego drogą już nazwać nie sposób. Ale jadąc ostrożnie boczkiem, na skraju rowu melioracyjnego i łapiąc przyczepność jednym kołem przejechać się da. Aczkolwiek w przypadku nie zachowania czujności koła się mogą omsknąć i... pozostanie tylko czekanie na Sołtysa w największym we wsi traktorze. Droga ta jest bardzo malownicza, bo lubią przy niej popasać się sarny, w chaszczach kryją się zające, a na starych drzewach siadają myszołowy. Jak człowiek stanie i dobrze się rozejrzy to i sowy uszate wśród starych wierzb wypatrzy. Ale w warunkach obecnych stawać nie należy, bo samochód momentalnie zagłębia się w glebie. Droga numer trzy, która zawsze była jakoś tam przejezdna obecnie jest trasą dobrą dla samobójców, z uwagi na sterczące zdradziecko połamane płyty i druty oraz koleiny jak po przejeździe kolumny czołgów. A ostatnio korzystaliśmy z drogi numer cztery – nadrabiając za każdym razem blisko 7 kilometrów. Ale niestety – nic, co dobre nie trwa wiecznie i...ta droga też się w końcu rozmokła. O czym przekonał się mój brat, który usiłował swoim “plaskaczem” przejechać. Otóż ugrzązł na amen i późną nocą dygał do domu w kompletnych ciemnościach. Jak w końcu dotarł utytłany był w błocie po pas. My nie daliśmy rady go wyciągnąć. Potrzebny był rzecz jasna traktor. Z dużym trudem przedarliśmy się w święta, żeby Wojtka rodziców dowieźć na świąteczny obiad. Mama, która jest osobą o stalowych nerwach i naprawdę niejedno już widziała, wysiadła z auta na miękkich nogach i słabym głosem wyszeptała: “ Nigdy więce takiej jazdy...”. Determinacja jej była zaiste wielka, bo z powrotem jechać już nie chciała. Wolała po ciemku, z latarką przeprawić się przez kładeczkę. A kładeczka – przypominam jest z dwóch szyn, bez poręczy. W sumie ma z 40 cm szerokości. No, może 50... My od dwóch tygodni dygamy do kładeczki nie bacząc na wiejące wichry, padające deszcze i ciemność. Bo jak wyjeżdżamy o 7 rano jest jeszcze ciemno, a kiedy wracamy po 16-tej jest ciemno już. I nie dziwi mnie już zacietrzewienie w duszach i słowach sąsiadów, którzy na sam dźwięk nazwiska Z., czyli urzędnika odpowiedzialnego za drogi gminne dostają amoku i mściwie domagają się, żeby na każdą inspekcję przyeżdżał swoim samochodem bo “ na pewno się zakopie”, mściwie przy tym chichocząc. Albowiem nie tylko my mamy drogi w takim stanie ( ale nasze są najgorsze – chociaż cztery). A co ma do tego Małysz? A tak mnie naszła refleksja, gdy czytałam relację o dokonaniach naszego skoczka podczas rajdu Paryż – Dakar. Bo nie wystarczy trochę pojeździć terenówką. Potrzeba naprawdę wielu godzin w trudnym terenie, żeby nauczyć się tej specyficznej odmiany jazdy. Bo inaczej wóz się będzie nieodmiennie wywracał, albo zakopywał, albo wypadał na zakręcie. Ech, a swoją drogą gdyby ktoś mi dał tak stuningowane autko, z oponkami jak w traktorze Sołtysa – to żadne droga nie byłaby mi przeszkodą i życie byłoby piękne. Chyba wystartujemy w jakimś rajdzie... A co tam!


Droga samobójców



Droga do kładeczki



Zakopani