Przemoc domowa, czyli chrupki były za słone.

Makbet, który w domu zwany jest również MacBęckiem, MacBuniem, Buniem, Bum Buniem i Moim Kochanym Słoneczkiem mimo młodego wieku jest kotem o imponującej aparycji. Porusza się z gracją i wdziękiem właściwym dla jaguara, albo nawet tygrysa. Serce ma nieustraszone niczym lew, a charakter...No cóż charakter Bunia zasługuje na szersze omówienie. Albowiem Buń jest kotem cierpiącym na przerost osobowości. Jak każdy pewny siebie przystojniak jest również głęboko przeświadczony o swojej doskonałości. I nie zawaha się tego wyrażać. Głośno i wyraźnie. Poza tym Makbet jest...typowym seksistą, który kobiety zwykł uważać za istoty słabe, podległe i zasadniczo służące li i jedynie do zaspokajania buniowych zachciewajek. A zachciewajki bywają różne. Kot może chcieć natychmiast i bez zbędnej zwłoki opuścić domowe pielesze i udać się na obchód swojej posiadłości. Przy czym niewykonanie polecenia wypuszczenia w trybie natychmiastowym przez podległą mu służbę ( czyli nas ) karane jest straszliwą reprymendą. Bęcek siada przy oknie, popatruje gniewnym wzrokiem to na nas to na zewnętrze i wydaje nieprzychylne odgłosy. Wojtek twierdzi, że kot siedzi i bluzga na czym świat stoi. Wsłuchując się w dźwięki wydawane przez tego kota cud urody jestem skłonna się z tym zgodzić. Bum Buń lubi pieszczotki, ale tylko wtedy, gdy to on łaskawie udzieli nam audiencji i raczy położyć się na wybranych kolanach lub na futrzastym "barchanku", który od czasów dzieciństwa służy naszym kotom za kocyk i do...dojenia, memłania i pompowania. Kiedy nawet wkurzony czymś Bęcek położy się na barchanku, wtuli się w niego i rozkosznie pomrukując zacznie ciumkać - ewentualnie swoje mordercze zamiary decyduje się odłożyć na później i zamienia się w cudowny, mruczący kłębuszek. Ale spróbuj no tylko przerwać kotu sjestę! Sponiewiera cię okrutnie słownie i fizycznie. Przy czym obawiam się, że powinnyśmy z Ewą udać się na terapię, bo nasze zachowanie wydaje się być typowe dla ofiar rozmaitych "damskich bokserów" i innych autorytarnych typów. My mianowicie starając się uniknąć ostrych pazurów i kłapnięć zębami, przyjmujemy z pokorą inwektywy i nieodmiennie wykrzykujemy z rozanieloną miną: " Jakiż on jest cudowny! " A na widok Bum Bunia za szybą rzucamy się czym prędzej do okna by wpuścić naszego władcę do domu wykrzykując przy tym entuzjastycznie: Bum Buniu! Ty cudzie najmilejszy! ". Na co Bum Buń w zależności od nastroju i od tego, czy obchód posiadłości uznał za udany albo wymyśla nam w kociej mowie ( ale czyni to niezwykle wyraziście i z dużą werwą ). Albo z miną łaskawcy pozwala wziąć się na ręce i ociera się policzkami o nasze twarze zaznaczając swój stan posiadania. A dlaczego uważam, że jest seksistą? Bo Wojtka traktuje zupełnie inaczej! Nie bije go. Nie obrzuca " panienkami", nie oznacza pocierając policzkami". Kładzie się mu na kolanach, mruczy i zachowuje się jak normalny kot... A my? My nieodmiennie kochamy i wielbimy naszego Bęcka ( podobnie jak i pozostałe koty, które również cierpią na przerost osobowości, choć nie aż w tak znaczącym stopniu... ). Wpatrujemy się w niego z uwielbieniem i dbamy o zaspokajanie potrzeb żywieniowych i emocjonalnych naszego kociego władcy. Bo Makbet może być tylko jeden!

Dedykuję wszystkim kotom i ich opiekunom z okazji Światowego Dnia Kota!