Jesienne przypadki

Co prawda temat warsztatów serowarskich będzie wiodący, ale trochę aktualności z Siedliska pod Lipami godzi się napisać:-))) Jak zawsze o tej porze roku Wojtek jest wyjechany, a ja staram się ogarnąć wszystko tutaj sama, własnymi " ręcyma". Łatwo nie jest. Jesień to chyba jedyna pora roku ( ta późna jesień ) kiedy tęsknię za miastem i za cywilizacją. Bo to nie jest czas, kiedy na wsi żyje się łatwo. Zwłaszcza samotnej kobiecie. Nasz fragment drogi, na który mi zasług zabrakło i gmina go nie zrobiła zamienił się w błotniste bajoro. Jeepikiem to pewnie bym przejechała, ale Guciem ( znaczy się fordem ) już niekoniecznie. Że nie wspomnę o konieczności dowiezienia upału. Wiem, wiem - powiecie, że trzeba było kupić wcześniej. Ale wcześniej kasy za bardzo na takie zbytki jak parę ton węgla nie było. Kiedy w piwnicy pokazało się dno i opał się skończył podjęłam desperacką decyzję. Kupiłam kilka worków węgla, wrzuciłam do bagażnika i postanowiłam zmierzyć się z drogą. W strategicznym momencie rozpędziłam Gucia i ślizgiem przebrnęłam przez najgorsze błoto. Potem było gorzej. Opony zaczęły się ślizgać, przybuksowałam i naprawdę mało brakowało, a Guć stałby na środku "drogi" i czekał do przymrozków. Dałam radę, ale błoto wystrzeliwało do góry jak na rajdach terenowych. Dojechałam. Wypakowałam ( choć z trudem ) i na jakiś czas było. Potem zaczęło padać i zrobiło się jeszcze gorzej. W tzw. międzyczasie nasza Jadzia ( czyli moja przyjaciółka ) załatwiła nam gruz na drogę - panowie koniecznie musieli pozbyć się gruzu z rozbiórki. Cudny gruz, bez żadnych gwoździ, kafli i takich tam. Zasypali najgorszą dziurę, po czym cofali się coraz dalej. Tak się rozochocili, że nie przestali nawet po zmroku. Gruz wozili transitem. Nie dziwota, ze po ciemku koła im się omskły i wjechali poza wysypany fragment. Już wiecie co było dalej? Zakopali się. Ciemno wszędzie, mgła spowija żuławskie pola. Zawezwany na pomoc Sołtys wsiada w swoją niebieską maszynę z kogutem na dachu i przez dobrą godzinę wyciąga zakopanych budowlańców. Potem jeszcze przejechał parę razy po zagruzowanej drodze ( znaczy się tym fragmencie, bo dalej nadal bajoro ). Panowie mieli jeszcze dowieść gruz, ale jakoś ich nie widzę... A nową dostawę węgla trzeba było dostarczyć. 500 metrów po śliskim błotku od samochodu. W świąteczne dni, żeby ratować sytuację wyciągnęłam siekierkę i porąbałam ścięte jakiś czas temu resztki starej, uschniętej jabłoni. Co prawda nie bardzo mogłam potem ręce do góry podnieść i dłoń nie bardzo chciała się zaciskać, ale dało radę. Tylko, że to mało, mało! Bo jak w domu chłodno to Ciocia futerko zakłada, a widok Cioci wychodzącej z pokoju okutanej w futro źle wpływa na mój system nerwowy. Kupiłam więc węgiel. A potem po jednym worku przeciągnęłam to tałatajstwo taczką przez błotniste koleinki. Wczoraj. Dzisiaj znowu nie mam siły się ruszać. Ale w domu sauna... Teraz muszę zimówki do samochodu dotoczyć, bo gumę złapałam i trzeba do wulkanizacji. Powietrze z koła schodzi, a pompowanie przed każdym wyjazdem to też mało sympatyczne zajęcie. Któregoś dnia rano musiałam pojechać do świetlicy wiejskiej na kominiarski odbiór pieca chlebowego ( o piecu będzie osobno...). Strasznie mi się nie chciało pompką dygać i poprosiłam Jadzię, żeby po mnie kawałek podjechała. Kominiarze protopkiół podpisały, a my z jeszcze jedną koleżanką wzięłyśmy się za doprowadzanie świetlicy do porządku po pracach budowlanych. Wtem Jadzia odebrała telefon, w którym miły pan z agencji nieruchomości oświadczył jej, że ma klientów na wynajęcie mieszkania, które od pół roku stało puste. Jadzia wsiadła do samochodu tak jak stała - w dresikach, cała w pyle i pojechała. Razem z Jadzią pojechał mój portfel zostawiony w samochodzie... Skończyłyśmy sprzątać i miałam uroczy spacerek do domu prawie 3 kilometry wzdłuż rzeki Wąskiej. Deszczyk sobie mżył, dzikie gęsi popylały nade mną z furkotem. Ładnie. Doszłam do domu, siadłam do pracy przy kompie i...niechcący usunęłam sobie sterowniki od internetu. Do pracy internet jest mi niezbędny. Żeby ściągnąć sterowniki potrzebny był internet. Ale żeby do niego wejść trzeba mieć sterowniki... Telefon do Przyjaciela ( geniusza komputerowego ), umówiłam się na dostawę sprzętu do naprawy i wzięłam się za porządki. W pralce siadła pompa. Wypłukałam wszystko ręcznie, wyżęłam i poszłam na następny spacerek do samochodu i jazda do Jadzi po portfel i po zakupy. W ten sposób lenistwo zostało ukarane, bo i tak koło musiałam pompować, a co się nachodziłam to moje. Przyznam się, że ogarnęła mnie lekka desperacja, bo ciąg niefortunnych zdarzeń zapowiadał następne drobne acz uciążliwe katastrofy ( prawo Murphy'ego ). Wiecie co robiły nasze babki w takich chwilach? Okadzały chałupy szałwią. Tak zrobiłam i ja. Wzięłam susz szałwiowy, rozdymiłam i obeszłam wszystkie katy ku uciesze rozchichotanej Cioci. Ja tam nie wiem - przesąd, czy nie, ale pomogło. A pralkę nabędziemy jak nam droga obeschnie, bo taczką jej chyba nie dowiozę... W sumie może to i lepiej, bo to już straszny rupieć był.

No dobra. Wyżaliłam się. To teraz warsztaty. W skrócie, bo pełna relacja na blogu Dwóch Wsi.
Krzysiu Jaworski nasz "sermistrz" zaofiarował się, że przeprowadzi dla nas bezpłatne warsztaty serowarskie. Jako, że nasza świetlica jeszcze nie do końca nadaje się do przyjmowania kogokolwiek warsztaty zorganizowaliśmy razem ze stowarzyszeniem Janów-Drużno-Truso z Janowa, w ich świetlicy. Przyjechało ponad 30 osób i z powiatu elbląskiego, i z Elbląga, i z Żuław Malborskich, i z Gdańska, i nawet z Warmii - nareszcie poznałyśmy się z IVALIĄ w realu:-)))
Teraz nasze dziewczyny, które uczyły się na warsztatach ogarnęła pasja serowarska i sery robią już w domach. A na warsztatach było tak:

To my!

Dziewczyny z Weklic do tematu podeszły z pełnym profesjonalizmem:-)))

Pani Wójt z Jadzią i z Ivalią.

A jak sery wyglądają to wiecie. bo już o tym było:-)))
I poproszę o kciuki, żeby pech nie wrócił, bo muszę mieć wolną głowę do skończenia przewodnika kajakowego...