Pożegnania

To nie będzie optymistyczny post. Bo też i nie czuję się optymistycznie. Tak niedawno straciliśmy naszą czarną Norkę, a wczoraj musieliśmy rozstać się z jej bratem Julkiem. Ja wiem, że miały już prawie 18 lat, że żyły szczęśliwe, kochane i rozpieszczane, ale dużo tych strat i pożegnań ostatnio. Za dużo. I ludzie odchodzą, których kochałam i zwierzęta, i marzenia gdzieś odeszły, i wiara, że ograniczenia są tylko kwestią wyobraźni.
Julek i Norka były ostatnie z czwórki rodzeństwa. Trafiły do mnie jako maleńkie, cudem uratowane kociaki. Wychowałam, dwójeczce znalazłam domy, Julek pojechał do mojej Mamy, a Norka została z nami ( z premedytacją, bo chętni byli ). Oboje mieli charaktery pogodne, usposobienie filozoficzne i nie należeli do specjalnie aktywnych przedstawicieli kociego rodu. Przynajmniej tak myśleliśmy do czasu przeprowadzki na wieś. Bo tu się okazało, że Norka to urodzona łowczyni. Wszystkie ciepłe dni spędzała na zewnątrz, domagając się tylko, żeby ją co i rusz wpuszczać i wypuszczać. Bo a to trzeba do miseczek zajrzeć, a to się pomiziać, a to myszkę Pańci przynieść, bo może głodna. Zachorowała pod koniec roku. Nagle straciła chęć do życia.  Po dwóch dniach pojawiło się wodobrzusze. Zrobiliśmy wszystkie możliwe badania i nic nie było oczywiste. Ale kiedy po dwóch tygodniach leczenia kot zaczął gasnąć w oczach - podjęłam tę jedyną możliwą, trudną decyzję. Kiedy już jej serduszko przestało bić sprawdziliśmy z doktorem, co tak naprawdę było przyczyną. Potężny nowotwór zaatakował całą sieć - mocno ukrwioną tkankę, która znajduje się między wątrobą, a żołądkiem. Nowotwór uciskał na naczynia krwionośne, poprzerastał je i kot powoli umierał. To bardzo rzadko występujący nowotwór i kompletnie nieoperacyjny. Nawet u młodego zwierzęcia, a co dopiero u osiemnastolatki...  Julek, po śmierci mojej Mamy niemal wyłysiał z tęsknoty. Ale z czasem zaakceptował i nas i resztę stada. Nadal był miejscami łysy, trzymał się jednak nieźle. Wczoraj rano zjadł normalne śniadanie, wyglądał zdrowo. Po godzinie patrzę - kot ma sparaliżowaną tylną część ciała. Zero czucia. Nic. Nie wiem, co się stało. Czy źle zeskoczył i kręgosłup "poszedł"? Czy coś innego? Nie wiem. Biegiem do weta. Ale nic się już nie dało zrobić.
Ostatnie lata były czasem pożegnań i rozstań. Jest styczeń...aż się boję co przyniosą kolejne miesiące.

Norka