Jed

Kiedy we wrześniu za Tęczowy Most odszedł nas Czoperek w domu zapanowała pustka. Milunia mimo swojego adhd snuła się z kąta w kąt, Tośka i reszta kotów szukała futra do wtulenia, a nam potwornie brakowało spokoju Czoperka, jego miłosci i oddania. Wytrzymaliśmy dwa miesiące. Gdy na forum miłośników ras szwajcarskich pojawiła się informacja, że domu poszukuje czteroletni Jed nie wahaliśmy się ani chwili. Wsiedliśmy w samochód i pojechaliśmy do Warszawy po Psa. Pies okazał się ideałem berneńskiego charakteru. Łagodny, zrównoważony, spokojny i potężny. Przez pierwsze dwa dni nie działo się nic. Trzeciego dnia Jed odmówił jedzenia - pomyśleliśmy: tęskni. Kiedy jednak wieczorem zaczęły się wymioty już wiedzieliśmy, że dzieje się coś niedobrego. W niedzielny poranek pomknęliśmy do lecznicy. Badania krwi i diagnoza: bebeszjoza. Jed przyjechał do nas z pasażerem na gapę. Kleszcz był wielki i sprytnie ukryty na łokciu przedniej łapy. Bebeszja zdążyła się rozpanoszyć w organiźmie. Zaawansowana niedokrwistość, małopłytkowość i mocznik we krwi w zastraszającej ilości. Walczymy od 10 dni o każdy jego dzień. Codziennie kroplówki, zastrzyki, leki na niewydolność oddechową. Nie chce jeść, niewiele pije i tylko patrzy. Jakby myślał : kurczę, co się ze mną dzieje. Trzymajcie kciuki za Jeda. Bo póki życia, póty nadziei.