Prząśniczki

Do minionej soboty wełna kojarzyła mi się wyłącznie z przytulnym swetrem, zamaszystą chustą lub czapą, która ma za zadanie chronić i zdobić. Przy czym byłam przekonana, że wełnę można nabyć bądz w postaci tak zwanego gotowca czyli kupując rzecz cudnej urody już wykonaną lub też - co zdawało się być nieco bardziej skomplikowane - kupując motki odpowiedniej barwy i gatunku oraz powierzając wykonanie cudu osobie nieco bardziej utalentowanej ode mnie.
O jakże się myliłam! Prawdziwe miłośniczki prac ręcznych, wełnistych wełnę kupują w postaci...białego puchu - jakby to powiedzieć...- zasadniczo prosto z owcy. Następnie puch ów czeszą, barwią i przędą. I to jest właśnie prawdziwy hand made! I jestem zachwycona. Wybraliśmy się z Wojtkiem na sobotnie spotkanie u Prząśnicy . Wojtek co prawda obawiał się, że będzie absolutnym rodzynkiem, ale miał fuksa i w iście babskim towarzystwie spotkał jeszcze rodzynków dwóch ( w tym jeden nieletni...)To, co można zrobić z owczym runem było dla mnie odkryciem. Tym bardziej, że można to zrobić we własnym domu i własnymi rączkami. Barwy jakie możemy uzyskać farbując czesankę ( czyli wyczesaną wcześniej wełnę ) w naturalnych barwnikach są po prostu niesamowite. Marzanna da nam łagodny róż, a lekko sfermentowana nostalgiczny łososiowo - wrzosowy, pokrzywa zabarwi wełnę na kolor zgaszonej zieleni, wrotycz na żółto, a reszty jeszcze nie wiem, ale mam nadzieję, że Ela parę tajemnic mi zdradzi... Ale najbardziej zadziwiły mnie same dziewczyny. Bo wierzcie mi - to prawdziwa sztuka, żeby z białego runa stworzyć na przykład torebkę cud urody, chustę filcowaną, czy kieckę, która w każdej babce silniejsze bicie serca musi wywołać. No i okazało się, że przędzenie to wcale nie jest taka prosta sprawa. Moja nić za nic nie chciała być jednej grubości, tworzyły się na niej zdradzieckie gruzełki i rwała się w najmniej spodziewanym momencie. Na wrzecionie jeszcze pół biedy, ale kołowrotek wymaga naprawdę sporej wprawy. Najpiękniejsza była jednak atmosfera spotkania. Pamiętacie Anię z Zielonego Wzgórza? Tam kobiety spotykały się, żeby wspólnie szyć, rozmawiać, śmiać się i dzielić doświadczeniem. I przy wspólnym czesaniu i przędzeniu wełny jest podobnie. Ot atawistyczny powrót do korzeni kobiecości. Coś czuję, że kupię sobie wrzeciono...

Wespół w zespół!



Czesanie owczego runa



Mieszanie kolorów na własnoręcznie wykonanym przez Elę grzebieniu.



Nie jest łatwo wybrać odpowiednie odcienie...



Tu widzimy najmłodszego uczestnika spotkania na kolanach Taty.



Prawda, że piękna?



A to będzie nić