O krok od kastastrofy

Wczorajszy dzień zaczął się sielsko. Rankiem zabrałam się za wyrób syropu z kwiatów czarnego bzu, nastawiłam zaczyn na wino bzowe, zlałam wino malinowe. Podleciałam kawałek z książka i napisałam następny rozdział. Wojtek kosił walcząc z dżunglą Jednym słowem - normalka. Przez cały czas towarzyszyło nam piękne słońce. Po południu zerwał się wiatr. Ciepły i przyjemny. Potem gościliśmy długo niewidzianego Przyjaciela. A później nastał wieczór. Wiatr ucichł. Słychać było tylko świerszcze, żaby i pobzykiwanie nielicznych komarów. Jednym słowem cudowny wieczór. Koło północy naszą uwagę zwrócił " obcy" dźwięk dochodzący z pobliskiego pola. Firmowy traktor robił opryski. W środku nocy! Jako, że charakter posiadam wyrywny, niewiele myśląc wskoczyłam
do Jeepika i pognałam w kierunku świateł traktora celem zrobienia solidnej awantury. Jednakowoż traktorzysta ujrzawszy zbliżającego się Jeepa w te pędy się oddalił. Ciemno było choć oko wykol. Nie chciało mi się jechać dalej i zawracać. Wycofałam więc tylko w ciemnościach samochód i zaparkowałam koło ogrodzenia, nie wracając już na stałe miejsce parkingowe. Weszłam do domu i w tym momencie lunęło, błysnęło, grzmotnęło i zerwał się potężny wicher. Galopem zawróciłam, żeby pozbierać w panice wszystkie zostawione na podwórku narzędzia, pozamykać drzwi i pozabezpieczać to, co zabezpieczyć trzeba. Deszcz siekł z niesamowitą siłą. I nagle mrok rozświetliła błyskawica, która zabłysła nad jedną z naszych lip - jakieś 5 metrów ode mnie. Usłyszałam cichy trzask i takie " szszszuuu". Specjalnie nie zwróciłam na to uwagi. Chwyciłam pod pachę zmokniętego Rycha i z trudem zamykając drzwi uciekłam do domu. Ale coś mnie tknęło. Patrzę przez okno i oczom nie wierzę. Świecę latarką i nie wierzę jeszcze bardziej w to, co widzę. Wołam Wojtka, ale tak nieśmiało, bo nadal to do mnie nie dociera. Lipa po uderzeniu pioruna rozszczepiła się i dwa potężne konary przewaliły się przez ogrodzenie. Upadły dokładnie w miejscu, gdzie jeszcze 5 minut wcześniej stał samochód! Waląc się gałęzie oderwały kawałeczek odeskowania dachu, zwaliły ze trzy dachówki i wygięły rynnę! Spoglądając w ciemnościach na powalone drzewo z lekka osłabliśmy. Ciocia usłyszawszy, że pod jej oknem leży spory fragment drzewa nie mogła wyjść ze zdumienia. Bo uwierzcie mi - kompletnie tego nie było słychać. Konary o wadze kilku ton po prostu miękko osunęły się na ziemię. Ciocia po krótkiej konsternacji stwierdziła: " No tak, strasznie mi pokój zacieniało. Modliłam się, żeby Pan Bóg coś z tym zrobił...". Wojtek stwierdził, że martwił się brakiem opału bo w nadleśnictwie chwilowo drewna nie ma. Ewa narzekała na niedobór ciepłej wody, bo ojciec paląc w piecu oszczędzał.No i dobry Bóg jak widać ich próśb wysłuchał. Bo tak naprawdę, biorąc pod uwagę wielkość ponad 100-letniej lipy - szkody są niewielkie. Samochód nieuszkodzony, płotu wygiął się tylko kawałek, a drzewa będzie dość na kilka miesięcy. Ponieważ lipa okazała się w środku kompletnie spróchniała i uzyskaliśmy już w gminie zgodę na wycięcie resztki drzewa. Drugiej z lip zafundujemy sanitarną przycinkę. A mnie pozostało tylko złożyć modlitwę dziękczynną. Bo mogło być dużo bardziej dramatycznie. Ale naprawdę - trzeba bardzo uważać o co prosimy Pana. Bo szczera modlitwa spełni się na pewno. Problem będzie wtedy, jeśli modlimy się nieprecyzyjnie:-)))

Widok na pobojowisko



W środku pnia jest pustka, próchno i...korzenie małej lipki rosnącej na...dużej lipie!



Próchno w rękach Wojtka




Zbliżenie na miejsce pęknięcia



Tu gdzie leżą gałęzie pięć minut przed ich upadkiem stał Jeepik. 8 minut przed siedziałam za jego kierownicą...



PS. Ale wycinka całości jak sikorki wyprowadzą lęg, bo gniazdo ocalało:-)))
PS2. Właśnie stwierdziliśmy naocznie, że wiatr powalił nam jeszcze jedną śliwę na skraju sadu. A ile było na niej małych węgierek...ech życie... A we wsi zwalony kawał wierzby.