Czerwony Kur

I znowu nasz Anioł Stróż miał pełne ręce roboty. Wiatr, rankiem słabiutki z godziny na godzinę się wzmagał. Z niepokojem spoglądałyśmy w niebo, bo burz od czasów naszej pamiętnej lipy odrobinę się obawiamy. Burzy nie było. Nagle doszło do mnie szczekanie Mili. Dziwne, zupełnie inne niż zwykle. Oderwałam wzrok od ekranu komputera i spojrzałam za okno. I zmartwiałam. Za oknem był dym, a tuż za drogą, na ściernisku strzelały w górę płomienie. Zerwałam się z krzesła i w te pędy wybiegłam na dwór. Wiejący wiatr powodował, że ogień rozprzestrzeniał się błyskawicznie. Zajęło się pole, tuż za domem. Na szczęście po drugiej stronie drogi. Jednak wiatr, który wiał po skosie niósł ryzyko, że w każdej chwili ogień może pójść na dom. Najpierw zgarnęłam psa, żeby nie uciekł. Potem zgarnęłam przerażonego Ryszarda, który wybiegł z płomieni. Zarobiłam parę zadrapań na twarzy, ugasiłam lekko dymiący ogon i wrzuciłam kota do domu. Teraz mogłam zadzwonić po straż pożarną. Ewa została na posterunku, a ja pognałam drogą, pokierować strażaków. Przyjechali błyskawicznie, przedarli się przez nasze bezdroże. Szybkim rzutem oka ocenili sytuację i rzucili się do gaszenia. A ogień szedł dalej. Za chwilę nadjechali strażacy z Ochotniczej Straży Pożarnej w Lisowie, dojechało tez paru silnych chłopa z łopatami. I my z Mariuszem ( moim bratem ) chwyciliśmy za łopaty i ruszyliśmy do walki z ogniem. Kiedy nadjechał nasz nieoceniony Sołtys ze swoją niebieską maszyną, żeby wyorać rów zabezpieczający nasz dom - ogień już właściwie dogasał. I wiecie co? Nikomu, nawet najgorszemu wrogowi nie życzę takich przeżyć. Bo ogień to przerażający żywioł. Kiedy czujesz jak gorący dym bucha ci prosto w twarz - stajesz się kompletnie bezradny. Chociaż nie - zawsze można znaleźć w sobie siłę, żeby walczyć. Tylko potem serce trzepocze i tchu brak. Ale zgasiliśmy. A przyczyną prawdopodobnie była iskra z linii energetycznej, którą rozbujał wiatr. Dwie linie zetknęły się, poszła iskra i przy takiej suszy to absolutnie wystarczyło.
Jednak co by nie mówić - wypada podziękować Panu Bogu. Bo znowu, choć niebezpieczeństwo było blisko - nasz dom i my nie ponieśliśmy uszczerbku. No może poza poparzonym koniuszkiem rysiowego ogona, moim szramom na obliczu i trochę osmalonymi butami. Ale nic to. Daliśmy radę!
PS. Rozważam zapisanie się do Straży Pożarnej w Węzinie:-)))

I jeszcze chciałabym podziękować strażakom z Miejskiej Komendy Straży Pożarnej w Elblągu za błyskawiczną akcję, strażakom z Lisowa za gaszenie wespół w zespół, Radkowi - naszemu Sołtysowi za przybycie z odsieczą, Grażynie, Jadzi i Celinie za telefony i podtrzymanie na duchu i tym sąsiadom, którzy nas wspierali z oddali, ale ja wiem, że byli. I panom z firmy, która robi naszą drogę, bo to oni pierwsi zadzwonili po straż, i panom z Pogotowia Energetycznego, którzy raz dwa przyjechali. Dobrze wiedzieć, że człowiek nie jest sam, a wokół są ludzie, na których zawsze można liczyć!