Serowarzenie w Cyganku

Mieliśmy bardzo intensywny tydzień, a nawet dwa tygodnie. I nie zapowiada się, żeby było lepiej w najbliższym czasie. Wręcz przeciwnie. Ale to chyba dobrze, biorąc pod uwagę, że inaczej niechybnie dotknąłby mnie syndrom pustego gniazda. Ewa rozpoczęła studia i wyfrunęła z domu, a Wojtek wyjeżdża na dwa tygodnie. Zostajemy więc z Ciocią same na gospodarstwie. Zostają z nami oczywiście berny i wszystkie koty, co jest dość pocieszające... Odwiedziliśmy ostatnio parę fajnych miejsc. Tak fajnych, że gdybym zamieściła relację w jednym poście, post nie miałby końca. A zatem po kolei. Zaczynamy od...końca. W sobotę brałam udział w arcyciekawych warsztatach serowarskich, na które zaprosił mnie mistrz serowarski Krzysztof Jaworski, o którym więcej w aktualnym numerze " Sielskiego życia", w naszym reportażu " Kaszubskie spełnienie". Warsztaty odbywały się w Cyganku, nieopodal Nowego Dworu Gdańskiego, w domu podcieniowym przeniesionym ze znanych już Wam Jelonek. Dom wypatrzył i przeniósł Marek Opitz, wielki entuzjasta Żuław. Już na pierwszy rzut oka widać, że nowego materiału trzeba było sporo, bo kilkusetletnie bale były bardzo zniszczone. Ale dom podcieniowy zyskał nowe życie i nową funkcję. To kolejne miejsce na " warsztatowej mapie", w którym już odbywają się ciekawe warsztaty przywracające tradycyjne rzemiosła i kulinaria.
Do domu wchodzimy pod podcieniem, przez zabytkowe drzwi:

Z taką klamką:

W sieni na posadzce położone zostały stare cegły...

Na niewykończoną jeszcze górę prowadzą wyślizgane przez ponad 200 lat schody:

W każdym pomieszczeniu znalazły się sprzety wyszukiwane od lat przez Marka po okolicznych wsiach i targach staroci...

Wyjście z kuchni na werandę:

Od strony ogrodu:

Weranda:

Jadalnia:

I jeszcze raz:

"Czarna kuchnia" ze zrekonstruowaną kuchnią kaflową:

W łazience dominują potężne bale ze śladami upływu lat i żerowania szkodników ( które oczywiście zginęły śmiercią nagłą i tragiczną podczas konserwacji i zabezpieczania drewna )

Blat łazienkowy:

I detal:

A teraz już robimy sery. Podgrzaliśmy pełnotłuste mleko prosto od krowy do temperatury 37 st C. Dodaliśmy kultury bakterii, sól serowarską i podpuszczkę i otrzymaliśmy piękny skrzep, który po pokrojeniu i lekkim podgrzaniu zamienił nam się w ziarno:

Odcedziliśmy je, serwatkę pozostawiając na ricottę, a ziarno przełożyliśmy do foremek na ser, dzieki czemu uzyskalismy taki oto kształt przyszłej goudy:

Nasze serki powędrowały na kilka godzin do solanki, a my mogliśmy nauczyć się parafinowania sera:

Ser w bezpiecznej otoczce z parafiny. Nadal oddycha, ale już wysychanie i pleśnie mu nie grożą. Może dojrzewać...

Nasz następny ser to żuławski handkase, czyli ser domowy robiony przez żuławskie gospodynie każdego ranka na śniadanie. To miękki ser, często posypywany przyprawami. Może oczywiście podojrzewać w lodówce, ale jest też doskonały niemal od razu po zrobieniu:-)))

Tym razem odcedzone i odciśnięte ziarno serowarskie formujemy w zgrabne stożki:

Obtaczamy je w soli kamiennej:

Pozostawiamy je, żeby straciły nadmiar wilgoci, smarujemy olejem ( najlepiej przyprawionym wczesniej ziołami ) i posypujemy czym tylko chcemy.

Po tak pracowitym dniu miło było poeksperymentować nad deską serów. Degustowaliśmy sery "sklepowe" i ser zrobiony przez uczestnika poprzednich warsztatów. Nie muszę chyba pisać, który smakował nam najlepiej...

Po robocie - czas na "after party". Krzysiu Jaworski z serowara przedzierzgnął się w barda:-)))

Następnym razem zapraszam nad Jeziorak:-)))

Strona internetowa Marka Opitza i historia domu w Cyganku:

http://www.opitz.turystyka.pl/