Epizod

Przeczytałam kiedyś zdanie, które utkwiło mi w pamięci, że jesteśmy tylko krótkim epizodem w długim życiu rzeczy. Prasując dzisiaj pościel pomyślałam, że tak jest rzeczywiście. Moja ulubiona pościel jest biała, zdobna w falbanki, hafty, mereżki, koronki. Tkana z solidnego, grubego, naturalnego płótna. Nie do zdarcia, choć liczy sobie już pewnie ze 100 lat. Te piękne poszewki dostałam kiedyś w prezencie od Bożenki - internetowej bratniej duszy, która znając moją ogromną słabość do "babcinych" pościeli - przesłała mi paczkę pełną cudów. Nie znam ich historii, nie wiem, kto składał na nich swoją głowę, jakie miał sny, o czym marzył. Patrzę na wyhaftowane monogramy i lubię mysleć, że była to część wiana szczęsliwej narzeczonej. Która snując marzenia o przyszłym życiu z ukochanym, wieczorami wyszywała razem z babcią, mamą lub ciotką swoją panieńską wyprawę. Inne poszewki kupiłam niegdyś na targowisku w Gdańsku-Wrzeszczu. Młodsze, powojenne już, ale także piękne. Sprzedawała je siwiuteńka staruszka, szczuplutka, uczesana w gładki kok. Biłam się z myślami, czy je kupić, bo pani, pokazując poszewkę, pogładziła wypukły haft, jakby z czułością. Musiały być jej drogie i wiązać się z masą dobrych wspomnień. Ale potem pomyślałam, że przecież i tak ktoś je kupi, bo pani musi je sprzedać, żeby móc przetrwać. A jeśli trafią do mnie - ich historia się nie skończy, po prostu zacznie się nowy epizod...
Jeszcze większy sentyment mam do obrusa, który jest w naszej rodzinie od wielu lat. Nie wiem czyje zdolne dłonie wyczarowały na nim kolorowe kwiaty, wiem tylko, że moja Babcia wyszyła monogram na rogu, żeby obrus nie zagubił się w pralni. Sięgam pamięcią i widzę całą rodzinę siedzącą przy stole w mieszkaniu Babci i Dziadka. Słyszę ich śmiechy i głosy. Prawie jakbym tam była. A przecież to niemożliwe. Bo nie ma już Babci i Dziadka, nie ma mojej Mamy, nie ma Gosi, mojej najmłodszej Ciotki, która była dla mnie jak starsza siostra. Oni odeszli, a w tym mieszkaniu żyją już obcy ludzie. I tylko w przedmiotach pozostało echo dawnych głosów i emocji. Gładząc wykrochmaloną, gładką strukturę materiału przywołuję wspomnienia - swoje i te, krążące w przestrzeni - chcąc dostrzec wszystkie epizody w długim życiu otaczających nas przedmiotów.

Koronki, hafty, mereżki, niczym skarby z zaczarowanego kufra...

Do kogo należała ta wyprawa? E.S...Kim byli, gdzie mieli swój dom, jakie było ich życie?

Współczesna pościel, nawet uszyta w podobnym stylu zapewne nie przetrwa wieku. To płótno nadal jest mocne.

Gdy puszcza nitka splotu staram się delikatnie połączyć materię, tak by po naprawie nie pozostał nawet ślad...

Obrus mojej Babci.

I monogram - RH 13 - wszystkie nasze obrusy i cała bielizna pościelowa miały takie oznaczenia. Osobiście ganiałam jako dzieciak  z pakami do pralni...

P.S.Ciocia sobie przypomniała, że obrus powstał w latach 50-tych. Wyszywała go mocno już starsza pani, która mieszkała po sąsiedzku z babcią, na parterze.