Końcówka

Kolejny rok zbliża się ku końcowi. Rok słodko-gorzki, w którym przeplatały się wydarzenia dobre, radosne z bolesnymi. Te drugie wiążą się z pożegnaniami naszych zwierząt. Odeszły w tym roku moje ukochane kocie staruszki. Ziutka, Julek i Agatka dożyły wieku 19 lat. To dużo jak na koty, ale i tak boli, Rudzielec Filip miał tylko 15 i zgasł w ciągu 24 godzin na ostra niewydolność nerek. Za Niuśkiem, moim psie nad psami, berneńskim " cyckiem" tęsknię nadal ogromnie i wiem, że taki pies trafia się raz. Ale były też dobre chwile. Praca - intensywna, lecz dająca mnóstwo radości i satysfakcji, wizyta ekipy tv, koniec głównego remontu na dole i mnóstwo jeszcze takich chwil - motyli, kolorowych i nadającym życiu sens. W końcówce dziadka 2015 postanowiliśmy sprawić sobie prezent, a nawet dwa prezenty. Pierwszy to obraz z ulubionego przez nas zdjęcia. Fotkę strzelił Wojtek w pierwszych miesiącach naszego życia w Siedlisku. Zdolności malarskich nijak nie mamy - obraz został wydrukowany na płótnie i zawisł na sypialnianej ścianie. Lubię patrzeć na niego przed zaśnięciem.

Drugi prezent jest ...hmmm...większy. Nasz Gustaw po zmaganiach z żuławską drogą uległ częściowej degradacji. Choć dzielny koń mechaniczny przebył z nami tysiące kilometrów, każda podróż wiązała się ze sporą dozą adrenaliny. Zepsuje się w trasie, czy się nie zepsuje? Wielkich numerów nam nie robił, ale ryzyko było. Zdarzało mi się przejechać pół Polski z wydechem przywiązanym sznurkiem ( bo odpadł ), albo dolewać wody do chłodnicy co 30 km ( bo się zrobiła dziurka ), Gustaw dbał by zapewnić nam dodatkowe atrakcje. Jeszcze przed samymi świętami nasza córcia - świeżo upieczony kierowca ) przyładowała tylnym zderzakiem w latarnię na parkingu ( skubana nie ustąpiła jej pierwszeństwa! ). Zderzak obkleiłyśmy czarną taśmą, co by nie odpadł całkiem ). Postanowiliśmy więc Gustawa przekazać dziecku - niech trenuje! A my nabyliśmy Tygrysa.

Tygrys jest na razie bardziej banku niż nasz, a ja mam pewne opory jeśli chodzi o prowadzenie go. Jest taki nowy...W życiu nie jeździłam nowym samochodem. Poruszając się leciwym ( acz dzielnym ) Jeepem, potem Guciem nie miałam stresu, że coś tam, gdzieś tam porysuję. A teraz...Nogi mi miękną na samą myśl o tym! Wojtek oporów nie ma, a ja się pomału przełamuję. Dzisiaj na przykład wyruszę na mrożącą krew w żyłach wyprawę do sklepu we wsi. ( 3 km...).
A poza tym relaksujemy się okołoświątecznie.
Choinka tradycyjnie w doniczce. Tylko mniejsza niż w zeszłym roku, bo wtarganie donicy z ziemią o wadze około 200 kg prawie nas w ubiegłym roku zabiło. Ta jest raczej minimalistyczna. Gęsty, zwarty świerczek. Mam nadzieję, że posadzony w ogrodzie przyjmie się i za kilka lat sarny będą się mogły pod nim wylegiwać:-))

Koty już wyrosły ze wspinania się na drzewko i obgryzania ozdóbek. Kartezjusz robił za ozdobę:-))

Salcia za ochroniarza:

A Król Makbet za obserwatora:

Salcia po śmierci Ziutki, do której była bardzo przywiązana wyłysiała nam ze stresu. Ten mały kotek miał łyse placki dosłownie wszędzie. Badania wykluczyły grzybicę i ewentualne pasożyty. Doktor zalecił dużo miłości, mało stresu i witaminy. Jeśli by to nie pomogło zamierzaliśmy podać kotu inhibitory serotoniny. Na szczęście Salci futerko odrosło, bo mielibyśmy kota na psychotropach...
Mila jako jedynaczka wykorzystuje sytuację i okupuje nasze łózko:

A ja w ramach "zamykania roku" przemalowałam ścianę w sypialni ( znudziły mi się maziaje )

Świecznik to zdobycz z Jarmarku Dominikańskiego. Wygrzebany w rupieciach, w dwóch częściach. Teraz - połączony w jedność idealnie dopasował się do sypialni.
Odnowiłam krzesło:

Krzesło Wojtek przytargał ze stodoły, gdzie stało chyba od zawsze. Uznał, ze jako mebel o konstrukcji metalowej wytrzyma jego wygibasy. Nie wytrzymało. Odpadło oparcie. Ja tylko dodam, że Wojtuś po kolei załatwił już 4 krzesła, które czekają w kolejce do kliniki mebli ( to znaczy czekają, aż kupię wikol i będę miała natchnienie na robotę przy nich. )
Krzesło pierwotnie wyglądało tak:

Jak zapewne widzicie oparcie jest nieco krzywo: Wkręciłam śrubki w miejscu poprzednich - nie były w linii prostej. Trochę się boję wkręcać w nowym miejscu, bo płyta oparcia jest w fatalnym stanie i jest ryzyko, ze będę musiała ją całkiem wymienić...

Zostały jeszcze dwa dni starego roku. Powinnam "strzelić" jeszcze dwa zaległe reportaże. Co by nie wisiały nade mną w nowym, pełnym siły i nadziei, młodzieńczym 2016 roku!
Do Siego!