Rok z Niusiem

Właśnie minął rok, odkąd Niuniuś zamieszkał z nami! I wiecie co? Nie wyobrażam sobie już domu bez tego psa. Niuś ( vel Pudzianek ) to po prostu 55 kilo miłości. Jak żyję nie widziałam takiego pieszczocha. Wciska się na kolanka, przytula swój „ maleńki” łepek, daje łapę, a nawet dwie, a jakby mógł to chętnie podałby naraz cztery:-)))
Pierwszy raz zobaczyłam Niusia na forum szwajcarów – w schronisku w Wejherowie był berneńczyk. Zdjęcie przedstawiało psa, który wyglądał jak wszystkie nieszczęścia tego świata. Brudny, ufyfloniony, skołtuniony, z beznadzieją w oczach patrzący zza krat. Serce mi zadrżało, oczy zwilgotniały. Minutę później już dzwoniłam do Darii, która „wyczaiła” go w schronisku. Jak się okazało pies ( bo jeszcze przecież nie był Niusiem...) bardzo źle znosił schroniskowe warunki. Jak to berneńczyk, usychał bez swojego pana, zamknięty w kojcu. Nie chciał jeść i nawet ogonem nie zamachał. Dwa dni później wyruszyliśmy po niego. Schronisko zgodziło się powierzyć nam sierotkę na tymczas. Nie musiał biedak przeżywać kwarantanny w schronisku – mogła odbyć się u nas! Przez ten czas miały też trwać poszukiwania właściciela. Daria odebrała psią sierotkę ze schroniska, a my przejęliśmy go od Darii w Gdańsku. Wierzycie w miłość od pierwszego wejrzenia? Ja już wierzę. Zakochaliśmy się w nim od pierwszej chwili. Śmierdział niebywale, łypał nieśmiało ślepkami i był boooski! Pamiętam, że podróż mieliśmy dość szaloną, bo jechała z nami też sunia, którą za dwa dni mieliśmy przewieźć do nowego domu w Warszawie. Jazda z dwoma jakby nie było obcymi psami w jednym samochodzie to doprawdy niezapomniane przeżycie!
Jechałam z tyłu usiłując nie dopuścić, żeby Niuś przemieścił się na przednie siedzenie, gdzie Esta koniecznie próbowała wejść Wojtkowi na kolana i pomóc mu kierowac... Pies dokładnie wylizał mi uszy, poczochrał włosy wielkim nosem i pacał mnie łapą domagając się pieszczot. I po prostu wyglądał na Niuniusia!
Co prawda reszta rodziny dość dziwnie się na nas spojrzała, jak przedstawialiśmy im nowego domownika. - Niuniuś?! - powiedziała Ciocia z niedowierzaniem – przecież on bardziej na Pudziana wygląda. No, ale charakter ma „ niuniusiowy” – odparłam na to. I rzeczywiście – Niuniuś z niego całym pysiem! Nie jestem tylko pewna, czy listonosz podziela nasze zdanie co do trafności imienia, bo jego wzrok był absolutnie zszokowany kiedy usłyszał imię naszego „ maleństwa”. Niuś mierzy bowiem 70 cm w kłębie i ma mordę nieco przypominającą oblicze rottwailera. W dniu przyjazdu ważył 33 kilo. Sama skóra, kosteczki i skołtunione futro. Teraz to panisko! Nie dziwi chyba fakt, że po dwóchj tygodniach podpisaliśmy papiery adopcyjne i Niuniuś stał się NAPRAWDĘ nasz. I jest moim serduszkiem zapasowym wespół z burym Rysiem.
A w ogóle miał być post o wiośnie i sadzeniu drzewek, ale nie będzie. Bo zimno, pada śnieg z deszczem i wieje, że mało czupryny z głowy nie zerwie i drzewka czekają zadołowane.

W schronisku



Mój ci on!



I z Pańciem





Na spacerku - na pierwszym planie nasza "laseczka" Milunia.